Udar u psa Czy wiedziałeś, że psy także – podobnie jak ludzie – mogą mieć udar mózgu? Dziwne, prawda? Wylew kojarzy nam się zwykle z człowiekiem w średnim lub starszym wieku, z reguły schorowanym, cierpiącym z powodu nadciśnienia albo też prowadzącym mocno stresujący tryb życia. I rzeczywiście – jeszcze do niedawna uważano, że udar u psów czy kotów jest zjawiskiem niezmiernie rzadkim. Jednak wraz ze wzrostem dostępności oraz – coraz to większym – rozpowszechnieniem tak ważnych badań w neurologii, jak rezonans magnetyczny czy tomografia komputerowa, liczba rozpoznań udarów u psów przewyższyła wszelkie oczekiwania. Udar mózgu, czyli precyzyjnie mówiąc incydent naczyniowo – mózgowy (ang. cerebrovascular accident CVA) zdarza się u psów i kotów częściej, niż nam się wydaje. Częstotliwość występowania udaru naczyniowego stanowi 1,5 – 2% wszystkich przypadków neurologicznych. Ale skąd on się bierze u zwierząt? Przecież psy nie piją alkoholu, nie palą papierosów, nie stosują też innych używek, czyli nie przejawiają tych wszystkich zgubnych nawyków, które u ludzi figurują na szczycie listy czynników predysponujących do wystąpienia wylewu. A jednak i psy chorują. Dlaczego? Co takiego sprawia, że nagle dochodzi do pojawienia się objawów klinicznych udaru? Czy są jakieś specjalne predyspozycje do jego wystąpienia? Czy można w porę zauważyć zbliżające się zagrożenie i odpowiednio na nie zareagować? A co, jeśli u Twojego psa dojdzie do wylewu? Co robić w razie zaobserwowania objawów neurologicznych? Na te oraz inne pytania postaram się odpowiedzieć w poniższym artykule. Bardzo gorąco zachęcam do zapoznania się z nim, ponieważ znajomość symptomów, związanych z udarem mózgu u psa oraz szybkie działanie właściciela to częstokroć warunki krytyczne, mogące uratować życie zwierzęcia. Co to jest udar u psa?Jak dochodzi do udaru?Rodzaje udarów mózguUdar niedokrwienny – zawał mózguUdar krwotoczny – wylew krwi do mózguZator włóknisto – chrzęstny – udar rdzenia kręgowegoWystępowaniePrzyczyny udaru u psówUdar u psa objawyRozpoznawanie udaru u psaWywiad lekarskiBadanie kliniczneBadania dodatkoweUdar u psa leczenieLeki stosowane w przypadku udaru u psaLeczenie udaru niedokrwiennegoLeczenie udaru krwotocznego (wylewu)Udar u psa rokowanieCzy można zapobiec wylewowi?Postępowanie z psem po udarze Co to jest udar u psa? Zobaczmy zatem, co takiego strasznego kryje się za tym groźnie brzmiącym określeniem, jakim jest „udar mózgu„. Według książkowej definicji, udar to: ostry, ogniskowy, niepostępujący proces patologiczny, obejmujący tkankę nerwową, utrzymujący się dłużej niż 24 godziny. Czyli mówiąc bardziej zrozumiale – jest to pewne nagłe, stosunkowo szybko rozwijające się zaburzenie, które najczęściej dotyczy mózgu. Żeby stan ten mógł zostać nazwany udarem, musi trwać minimum 24 godziny. Ta granica czasowa jest istotna, ponieważ jeśli objawy neurologiczne trwają krócej i wycofują się w ciągu jednej doby, są one określane terminem przejściowego ataku niedokrwiennego (TIA – transient ischaemic attack). Nie znaczy to jednak, że należy je zbagatelizować. Są one również niebezpieczne nawet przy krótkotrwałym niedokrwieniu. Jeśli bowiem TIA dotyczy krytycznego funkcjonalnie obszaru mózgu, to nawet ten przejściowy atak niedokrwienny może przybrać znamiona udaru. Ważny jest więc nie tylko czas trwania, ale także lokalizacja oraz obecność lub brak objawów klinicznych. Jak dochodzi do udaru? Jak dochodzi do udaru? Zacznijmy nasze rozważania na temat udaru u psa od wyjaśnienia sobie, jakie mechanizmy są odpowiedzialne za jego powstanie. Biorąc więc pod uwagę mechanizm powstawania udaru rozważane są 3 główne czynniki. Zakrzepica u psa Do powstania zakrzepicy dochodzi w momencie, gdy krew z pewnych przyczyn zaczyna krzepnąć wewnątrz naczyń krwionośnych. Zdarza się tak np. przy występowaniu tzw. „punktu chropowatości„, który stanowi podłoże do szybkiego krzepnięcia albo też uszkodzeniu uległa wewnętrzna ściana naczynia krwionośnego i w tym miejscu dochodzi do wykrzepiania. Stanowi to coś w rodzaju jądra lub zarodka wykrzepiania; bazę, na której będzie formować się skrzep. Skrzep powiększa się, aż w pewnym momencie zamyka naczynie krwionośne, prowadząc do jego zablokowania. Może się również zdarzyć, że taki skrzep oderwie się od swojej podstawy i zostanie uniesiony z prądem krwi. Zator u psa Gdy taka dryfująca swobodnie we krwi skrzeplina dostanie się do drobnych naczyń krwionośnych, blokuje je, tworząc zator. Różne są typy zatoru, zależnie od materiału go budującego. Możemy mieć więc do czynienia z: skrzepliną (zbudowaną z krwi), zatorem tłuszczowym (zbudowanym z tłuszczu), zatorem powietrznym (jeśli powietrze dostanie się do krążenia) itp. Krwawienie Jest to nic innego jak wynaczynienie krwi poza naczynie krwionośne do otaczających tkanek (w tym przypadku do mózgu), a powstały w jego efekcie obrzęk tkanek utrudnia przepływ krwi w tym obszarze. Skutkiem tego jest więc nie tylko powstający w mózgu krwiak, ale także następowy obrzęk okolicznej tkanki nerwowej. Rodzaje udarów mózgu Z punktu widzenia patomechanizmu powstawania udaru mózgu, rozróżnia się jego następujące rodzaje: udar niedokrwienny, inaczej określany mianem zawału mózgu (najczęstszy u psów); tu jeszcze możliwy jest dalszy podział na: udar zakrzepowo – zatorowy, udar zatorowy, udar hemodynamiczny – powstaje w wyniku spadku ciśnienia tętniczego, czego skutkiem jest obniżenie przepływu mózgowego do wartości krytycznych, ale bez przeszkody w naczyniu, udar krwotoczny. Mózg jest niezmiernie „chciwym” narządem – do prawidłowego funkcjonowania potrzebuje nieustannego wręcz dowozu glukozy, tlenu oraz innych składników odżywczych. Przyczyną tego stanu rzeczy jest fakt, że nie posiada on zbyt wielu możliwości, by magazynować substancje energetyczne, staje się więc uzależniony od ich dostarczenia wraz z krwią. O ile wszystkie inne narządy w organizmie mogą być poddane krótkotrwałemu „głodzeniu” oraz niedotlenieniu (w zależności od dostępnych rezerw), o tyle mózg nie może sobie na to pozwolić. Nic więc dziwnego, że w sytuacjach krytycznych, zagrażających życiu, organizm uruchamia wszelkie możliwe mechanizmy, by ochronić ten narząd. Wówczas właśnie najwyraźniej widać, jak krew przekierowywana jest do centralnego układu nerwowego, kosztem innych – mniej ważnych (w tej sytuacji) organów. Neurony po prostu muszą być nieustannie odżywianie i dotlenianie, a ten obowiązek ciąży na prawidłowym krążeniu krwi. Równie istotne jest skuteczne usuwanie szkodliwych produktów przemiany materii, jak dwutlenek węgla czy kwas mlekowy. Jeśli pojawiają się jakiekolwiek zaburzenia w tej kwestii, dość szybko dochodzi do obumarcia tkanki nerwowej. To wszystko właśnie sprawia, że mózg jest narządem niezmiernie wrażliwym na nawet krótkotrwałe braki w dowozie niezbędnych składników odżywczych. Udar niedokrwienny – zawał mózgu Większość udarów u psów ma charakter niedokrwienny. Oznacza to, że krew (najczęściej z powodu zablokowania drożności naczynia krwionośnego przez skrzep lub zator) nie dociera do pewnych obszarów w mózgu, wywołując stan niedokrwienia. W udarze niedokrwiennym u psa taka skrzeplina zamykająca światło naczynia krwionośnego może zawierać w swym składzie (poza samymi elementami krwi) również inne składowe, jak na przykład: komórki nowotworowe, konglomeraty płytek, pasożyty, bakterie. Taki powstający gdzieś w układzie krążenia „czop” płynie wraz z prądem krwi. W pewnym momencie dociera do maleńkich naczyń krwionośnych mózgu, a jeśli trafi na wystarczająco drobną tętnicę, by nie móc się przez nią przecisnąć, blokuje jej światło, tworząc zator. Przepływ krwi w tym obszarze mózgu ulega zahamowaniu. W rezultacie dochodzi do szybkiego obumarcia tkanki otaczającej, czyli stanu określanego mianem zawału. Ponieważ bez prawidłowego krążenia nie ma również dostarczania substancji odżywczych i tlenu, niezmiernie szybko dochodzi do jawnej manifestacji udaru w postaci pojawienia się objawów neurologicznych. Oczywiście to, czy one w ogóle wystąpią oraz stopień ich nasilenia zależy w dużej mierze od rozległości obszaru niedokrwienia i i jego stopnia „ważności”. Wiele „mikro udarów”, pojawiających się w mniej krytycznych obszarach mózgu może być po prostu niezauważone. Udar krwotoczny – wylew krwi do mózgu Innym rodzajem chorób naczyniowych mózgu, występującym zarówno u ludzi, jak i u zwierząt jest udar krwotoczny. Tego typu udary są rzadsze u psów, a dochodzi do nich na skutek krwawienia w mózgu lub dookoła niego, spowodowanego pęknięciem naczyń krwionośnych lub zaburzeniami krzepnięcia krwi. Często ma to miejsce w rezultacie udaru (niedokrwiennego) lub chorób ogólnoustrojowych. Efektem krwawienia jest gwałtowne i szybkie pojawienie się dysfunkcji neurologicznych z powodu zwiększenia objętości w obrębie tkanki mózgowej. Ze względu na lokalizację wylewu krwi możemy wyróżnić: krwawienie zewnątrzoponowe, krwawienie podtwardówkowe, krwawienie podpajęczynówkowe, krwawienie śródmiąższowe, krwawienie dokomorowe. Jeśli krwawienie jest obfite, szybko może dojść do śmierci zwierzęcia, ponieważ obecność krwiaka doprowadza dodatkowo do obrzęku i uszkodzenia neuronów w otaczającej tkance. Obrzęk z reguły utrzymuje się do 5 dni, w skrajnych przypadkach nawet do 2 tygodni. Istnieje kilka czynników predysponujących do wystąpienia wylewów krwi w obrębie ośrodkowego układu nerwowego. Należą do nich między innymi: Nadciśnienie układowe, które z kolei bardzo często jest konsekwencją innych stanów chorobowych, jak: niewydolności nerek, nadczynności kory nadnerczy. U pacjentów borykających się z tymi chorobami ryzyko krwawienia śródczaszkowego jest większe. Do krwawienia mózgowego nierzadko doprowadza również zawał mózgu (czyli udar niedokrwienny). Inne wtórne przyczyny obejmują: guzy wewnątrzczaszkowe, zapalenie naczyń krwionośnych, koagulopatie (zaburzenia krzepnięcia krwi). Zator włóknisto – chrzęstny – udar rdzenia kręgowego Istnieje jeszcze rodzaj udaru dotyczący nie mózgu, a rdzenia kręgowego. Jest to tzw. zator włóknisto – chrzęstny, a polega on na tym, że dochodzi do blokady przepływu krwi w naczyniu krwionośnym rdzenia kręgowego. Często określany jest mianem udaru rdzenia kręgowego. Materiałem „zatorowym” z reguły jest fragment zwyrodniałego jądra miażdżystego, jednak nie wiadomo dokładnie, dlaczego dochodzi do jego przedostawania się do naczyń krwionośnych. Ta choroba najczęściej stwierdzana jest u młodych psów ras dużych i olbrzymich. Często właściciel zgłasza, że tuż przed pojawieniem się objawów klinicznych pies intensywnie się bawił lub pracował albo też doznał jakiegoś błahego (wydawać by się mogło) urazu. Występowanie Do udaru mózgu u psa mimo wszystko nie dochodzi często. Cierpią zwykle starsze psy, z chorobami towarzyszącymi, mogącymi wpłynąć na wystąpienie zakrzepu lub krwawienia. Nieznane są żadne predylekcje rasowe do pojawienia się zaburzeń naczyniowych mózgu, ale Cavalier King Charles Spaniele mogą być bardziej podatne, ze względu na częstsze w tej rasie choroby serca. Psy i ludzi wiele łączy. Wspólne środowisko życia, a tym samym podobne narażenie na działanie czynników predysponujących do różnych chorób, ta sama ekspozycja na działanie zanieczyszczeń oraz trucizn, w wielu przypadkach podobny tryb życia. Zwierzęta więc, podobnie jak i ludzie są narażone – zwłaszcza w starszym wieku – na typowe choroby, dotykające zwierzęta geriatryczne. Trak więc cukrzyca, choroby serca, otyłość, zaburzenia hormonalne są również tymi elementami, które odgrywają doniosłą rolę w patogenezie udaru. Przeważnie bagatelizowany fakt narażenia na dym papierosowy stanowi również ważny czynnik, o którym wielu palących opiekunów zwierząt woli nie myśleć. Jednak warto zwrócić na to uwagę, ponieważ wielokrotnie sama modyfikacja trybu życia może ograniczyć ryzyko pojawienia się udaru u naszego czworonożnego przyjaciela. Przyczyny udaru u psów Nie ma jednego jedynego czynnika wywołującego udar u psa. Na wystąpienie zaburzeń naczyniowych w mózgu wpływać może wiele zmiennych i to zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych. Główne przyczyny udaru / wylewu to: krwawienie do mózgu z pękniętych naczyń krwionośnych mózgu; krzepnięcie krwi w tętnicy mózgowej i guzach mózgu; do wylewu u psa może również dojść na skutek przemieszczenia się fragmentu tłuszczu lub chrząstki kręgowej oraz jej uwięzienia w tkance mózgowej; zaburzenia rozwojowe mózgu; wrodzone zaburzenia krzepnięcia krwi; tępy uraz głowy; trucizny (np. rodentycydy); zespół rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC) – powoduje zarówno krwawienie, jak i zawał mózgu; zator septyczny (zawierający bakterie), który może być wywołany: bakteryjnym zapaleniem osierdzia, posocznicą, zapaleniem opon mózgowych i mózgu, itp.; zator pasożytniczy (np. w przebiegu inwazji Dirofilaria immitis); zator przerzutowy, zawierający komórki nowotworowe; u pewnych psów dochodzić może do miażdżycy tętnic; pomimo, iż występuje ona dużo rzadziej u psów w porównaniu z ludźmi, to jednak istnieją pewne stany, które predysponują do pojawienia się tej patologii; w takiej sytuacji najczęściej stwierdzana jest ona u starszych psów, pacjentów z niedoczynnością tarczycy, a także u sznaucerów miniaturowych, u których często występuje hiperlipoproteinemia (u tej rasy bywa najczęściej idiopatyczna, dochodzi do zwiększenia we krwi poziomu trójglicerydów oraz cholesterolu); czasem udary występują bez wyraźnego powodu – w większości takich przypadków przyczyna udaru nigdy nie zostanie ustalona. Wylew u zwierząt domowych może być związany z całym mnóstwem chorób lub zaburzeń, które wywierają wpływ bądź na naczynia krwionośne, bądź też na składniki krwi. Na tej dość długiej liście potencjalnych czynników predysponujących znajdują się między innymi: zaburzenia krzepnięcia, cukrzyca, dziedziczna hipercholesterolemia, nadciśnienie, choroby serca, choroby naczyń krwionośnych, choroby nerek, choroby tarczycy, zespół Cushinga, anaplazmoza, pasożyty wewnętrzne, toksyny, nowotwór, wysokie dawki sterydów. Udar u psa objawy Rodzaj oraz nasilenie objawów klinicznych udaru zależą głównie od lokalizacji i zasięgu krwawienia z tętnic mózgowych (w przypadku udaru krwotocznego) lub ich zablokowania (w przypadku udaru niedokrwiennego). Symptomy obserwowane w przebiegu udaru mózgu z reguły uzewnętrzniają się jako różnego rodzaju zaburzenia neurologiczne. Objawy wylewu najczęściej pojawiają się nagle, nie dając z reguły właścicielowi szans na podjęcie działań zapobiegawczych. Obserwuje więc on oznaki już rozwiniętego udaru. Mogą to być: nagła słabość, skrajna apatia; niemożność chodzenia lub trudności w chodzeniu, wynikające z tzw. neurologicznego osłabienia kończyn; nerwy nie przewodzą bodźców do mięśni i pies nie jest w stanie chodzić ani stać; zwierzak może leżeć na boku lub w pozycji mostkowej, ale wszelkie próby zachęcające go do wstania są zwykle nieskuteczne. przechylenie głowy, trudności w chodzeniu, zez, czyli nieprawidłowe ułożenie gałek ocznych , oczopląs czyli mimowolne, rytmiczne, stałe i szybkie ruchy gałek ocznych, które są skutkiem zaburzeń równowagi w napięciu mięśniowym, asymetria twarzy, np. nienaturalnie zwisające ucho lub warga, napady padaczkowe, dezorientacja, niewyjaśniona agresja, nieświadome oddawanie kału, utrata równowagi, zapaść, kręcenie się w kółko, niewłaściwe oddawanie moczu, śpiączka, utrata koordynacji, nagłe zaburzenie widzenia, ślepota, utrata przytomności, otępienie, wymioty, nudności, brak zainteresowania jedzeniem, nagła zmiana świadomości; zależy ona od stopnia zaawansowania udaru – początkowo zauważalna apatia, która przeradza się w brak reakcji na bodźce; zwierzę może nie reagować nawet na wołanie, możliwe jest pojawienie się agresji, a nawet utrata przytomności, inne zmiany w zachowaniu. Niefortunne jest to, że pierwsze, subtelne objawy udaru u psa są w większości przypadków niezauważone. Przykładowo u ludzi, takimi znakami zwiastunowymi mogą być zawroty głowy, problem z widzeniem ja jedno oko, niewyraźna mowa. U psów nie zauważymy takich symptomów, co nie znaczy, że ich nie dotyczą. Zwierzęta nie są po prostu w stanie przekazać nam swoich subiektywnych odczuć. Co bardziej spostrzegawczy właściciele mogą wprawdzie zauważyć u psiaka pewną asymetrię w obrębie głowy, jak np. nienaturalne zwisanie małżowiny usznej, opadanie wargi z jednej strony itp. Jednak nie zawsze można wychwycić pewne dyskretne zmiany. Stąd też – w przeważającej części przypadków – wylew rozpoznawany jest dopiero w momencie, gdy objawy kliniczne są już wystarczająco wyraźne, by zostały zauważone jako ewidentne zaburzenia zachowania lub wyglądu zwierzęcia. Wielokrotnie zdarza się również, że są one mylone z omdleniem. Opiekunowie zwierząt z reguły zgłaszają, że wszystko stało się bardzo szybko. Że jeszcze minutę wcześniej pies zachowywał się zupełnie normalnie, nie wykazywał żadnych nieprawidłowości, a chwilę później już przewracał się, kręcił w kółko lub wykazywał inne bardzo nietypowe zachowania. I rzeczywiście – w większości przypadków wylew u psa tak właśnie wygląda. Pojawia się nagle, nie dając jakichkolwiek sygnałów ostrzegawczych, a jego przebieg wygląda naprawdę zatrważająco. Oczywiście zdarzają się sytuacje, że pojawienie się objawów klinicznych może być opóźnione w czasie. Taki epizod może trwać kilka minut, godzin, a nawet dni. Jeśli u psa dany objawy (lub zespół objawów) ustępuje w czasie krótszym niż 24 godziny, taki incydent uznaje się za przejściowy atak niedokrwienny. Takie ataki na szczęście nie powodują trwałego uszkodzenia mózgu. Rozpoznawanie udaru u psa Rozpoznawanie udaru u psa Jeśli zauważysz objawy, które mogą wskazywać, że u Twojego psa rozwija się udar mózgu, musisz jak najszybciej zabrać go do lekarza weterynarii. Szybkie działanie w tej sytuacji to sprawa kluczowa, decydująca o zdrowiu i życiu Twojego pupila. Ponieważ podobne symptomy mogą towarzyszyć innym chorobom, konieczne jest przeprowadzenie pełnej diagnostyki. Zdarza się np., że starszy psiak z chorobą przedsionkową wykazuje objawy jota w jotę przypominające te, które towarzyszą wylewowi. Musisz być przygotowany na to, że lekarz weterynarii będzie chciał przeprowadzić szereg badań w celu jednoznacznego potwierdzenia, czy rzeczywiście ma do czynienia z udarem u psa, a w przypadku stwierdzenia wystarczających dowodów na jego faktyczne występowanie, określenia jego rodzaju i nasilenia. Często takie zwierzę konsultowane jest z lekarzem neurologiem, u którego przeprowadza się dodatkowe badania specjalistyczne. Jeśli natomiast nie zostanie zidentyfikowana żadna nieprawidłowość, konieczne może być przeprowadzenie dodatkowych testów. Przypatrzmy się więc, jakie jaki informacje są kluczowe oraz które badania mają zastosowanie w diagnozowaniu udaru u psa. Wywiad lekarski Już w wywiadzie dowiadujemy się o nagłym pojawieniu się objawów neurologicznych. To właśnie ta gwałtowna i nieoczekiwana zmiana zachowania psa kieruje podejrzenia lekarza w kierunku choroby naczyniowej ośrodkowego układu nerwowego. Zdarza się, iż opiekun zgłasza, że jeszcze przed chwilą pies był radosny, bawił się i biegał, a po chwili już nie był w stanie samodzielnie chodzić. Ważne jest przekazanie lekarzowi takich informacji, jak: wcześniejsze lub obecne choroby stwierdzone u psa, wcześniejsze lub obecne leczenie (jakie leki, jakie dawki, efekt leczenia), status szczepień i odrobaczeń, zauważalne nieprawidłowości lub objawy, obserwowane u zwierzęcia w przeszłości (niekoniecznie dotyczące układu nerwowego), wyniki badań laboratoryjnych, wykonywanych w przeszłości (w miarę możliwości), warunki bytowania zwierzęcia, ewentualne urazy, narażenie na trucizny, ewentualne zabiegi chirurgiczne, przeprowadzone u psa. Badanie kliniczne W pewnych sytuacjach zaobserwowane objawy dają wskazówkę, w którym obszarze mózgu doszło do udaru. Przykładowo: Jeśli udar u psa zlokalizowany jest w przodomózgowiu, zauważalne może być osłabienie kończyn po jednej ze stron ciała. W próbie skakania (gdy przeciwna noga jest uniesiona) istnieje zauważalna trudność w uniesieniu słabszej kończyny. Możliwe jest chodzenie w kółko, drgawki. Słabsza strona ciała jest wskaźnikiem, że do udaru doszło po stronie przeciwnej. Udar w obrębie móżdżku zwykle widoczny jest jako niezgrabne, przesadne i gwałtowne ruchy kończynami. Jeśli obecne są objawy przedsionkowe, wskazują one, że udar dotyczy układu przedsionkowego. Objawy mogą być związane z zaburzeniami równowagi, dezorientacją. Obecny z reguły są: zez, oczopląs, chodzenie po okręgu, przechylenie głowy, opistotonus (czyli wygięcie głowy i szyi do tyłu). Warte zwrócenia uwagi jest to, że strona, na którą przechylona jest głowa, lub kierunek ruchu po okręgu jest tą samą stroną mózgu, w której doszło do udaru mózgu. Udar dotyczący pniu mózgu. Objawy mogą być zbliżone do móżdżkowych: słabość po jednej lub obu stronach ciała, przechylenie lub skręcenie głowy, krążenie. Strona ciała, która jest najbardziej zauważalna jako słaba, albo też ta, w której kierunku odbywa się ruch głowy czy ciała jest również tą stroną, w której doszło do udaru. Badania dodatkowe Bądź przygotowany na to, że w przypadku podejrzenia udaru u psa lista badań, które powinny być u niego przeprowadzone może być dość długa. Ponieważ zależy nam nie tylko na jednoznacznym stwierdzeniu charakteru zaburzeń neurologicznych, ale także na znalezieniu przyczyny ich występowania, diagnostyka może być procesem żmudnym i zniechęcającym. Oczywiście w pierwszej kolejności powinno się dążyć do określenia, z jaką patologią mamy w ogóle do czynienia, jednak już na podstawie informacji uzyskanych z wywiadu oraz prezentowanych przez psa objawów klinicznych można ukierunkować swoje podejrzenia odnośnie rozpoznania. Badania dodatkowe, przeprowadzane u Twojego pupila mają więc na celu: określenie ogólnego stanu zdrowia zwierzęcia oraz wykazanie obszarów, wymagających natychmiastowej terapii, potwierdzenie występowania zaburzeń naczyniowych mózgu, wykluczenie innych możliwych przyczyn zaobserwowanych objawów, wykrycia choroby, która jest bezpośrednią przyczyną udaru u psa. Do badań, przeprowadzanych u pacjentów z podejrzeniem udaru mózgu należą: Badanie morfologiczne krwi. Badanie morfologiczne krwi – nie ma jakieś specjalnie dużej wartości w diagnozowaniu udaru, pozwala jednak określić stan ogólny pacjenta oraz nierzadko wykluczyć (albo też potwierdzić) ewentualną przyczynę lub współwystępowanie innych predysponujących do udaru stanów patologicznych. Badanie biochemiczne krwi. Badanie biochemiczne krwi jako badanie kluczowe w ocenie funkcjonowania narządów wewnętrznych (jak np. wątroba, nerki). Ogólne badanie moczu. Ponieważ często dochodzi do utraty przytomności lub omdlenia, należy sprawdzić, czy przyczyną tego stanu rzeczy nie jest choroba serca. Dlatego też dokładne osłuchiwanie serca, ocena ciśnienia tętniczego krwi, w razie konieczności ekg, usg serca oraz zdjęcie przeglądowe rtg klatki piersiowej mogą być wymagane do wykluczenia kardiologicznego tła zaburzeń. Dobrze jest również wykonać badanie hormonalne, głównie w kierunku niedoczynności tarczycy (poziomy fT4, T4, endogenny cFSH), czy nadczynności kory nadnerczy (kortyzol, test hamowania dexametazonem itp.). Gazometria, określająca między innymi stopień utlenowania krwi. Koagulologia – służąca do oceny krzepliwości krwi: czas krwawienia z błony śluzowej, czas protrombinowy, czas częściowej tromboplastyny, produkty degradacji fibrynogenu. Badanie parazytologiczne kału w celu wykluczenia choroby pasożytniczej. Badanie bakteriologiczne krwi i/lub moczu może być konieczne w przypadku występowania posocznicy. Badanie rentgenowskie głowy w celu poszukiwania śladów urazu lub złamań kości czaszki. Pomimo tego, że jest to jedno z pierwszych badań, przeprowadzanych u pacjentów z zaburzeniami neurologicznymi, większości udarów u psów nie można rozpoznać za pomocą radiogramów. Punkcja lędźwiowa wraz z badaniem płynu mózgowo – rdzeniowego. Analiza płynu mózgowo – rdzeniowego nie da nam pewnego rozpoznania udaru, ale pomoże wykluczyć jego zapalne tło, a także może wykryć niedawne krwawienie do ośrodkowego układu nerwowego Najbardziej istotnymi badaniami, mającymi największą wartość diagnostyczną, przeprowadzanymi u zwierząt zaburzeniami neurologicznymi są badania obrazowe (tomografia komputerowa oraz rezonans magnetyczny). Wnoszą one najwięcej informacji i to dzięki nim możliwe jest wykrycie śladów udaru, a także określenie, czy jest on niedokrwienny, czy krwotoczny. Dodatkowo dostarczają również cennych informacji o lokalizacji zmian, a także pozwalają wykluczyć inne przyczyny zmian ogniskowych w mózgu (jak np. uraz, nowotwór, zapalenie). Niestety, większość lecznic weterynaryjnych nie dysponuje tego typu sprzętem, dlatego z reguły istnieje konieczność skierowania pacjenta do lekarza specjalisty – neurologa weterynaryjnego. Tomografia komputerowa Dzięki temu, iż zmiany w mózgu związane z niedokrwieniem lub zawałem mogą zostać uwidocznione już w 3 – 6 godzinie po ich wystąpieniu, możliwe jest szybkie uzyskanie obrazu oraz potwierdzenie udaru. Nie oznacza to, że późniejsze wykonanie badania nie wykryje zaburzeń. Wręcz przeciwnie. Po 24 – 48 godzinach od początku udaru pojawia się silne wzmocnienie na obrazach TK i jest ono szczególnie widoczne po 1 – 2 tygodniach (zwłaszcza w miejscach, gdzie dochodzi do powstawania wtórnego unaczynienia, czyli zwykle na peryferiach zawału). Obrazowanie za pomocą TK jest bardzo wrażliwe na ostry krwotok (zwłaszcza w odniesieniu do hematokrytu pacjenta). Rezonans magnetyczny Obrazowanie MR jest bardziej czułe niż tomografia komputerowa, zwłaszcza w odniesieniu do wczesnego zawału, przy którym zmiany obserwowane są już w trakcie pierwszej godziny trwania. Jest również czulszym badaniem w wykrywaniu obrzęku. Udar u psa leczenie Udar u psa leczenie Generalnie leczenie udaru oparte jest głównie na terapii deficytów neurologicznych oraz na eliminowaniu czynników przyczynowych. Jednak w zależności od rodzaju udaru, jego terapia obraca się wokół konkretnych celów. W momencie wystąpienia zmian w mózgu stosowane jest pojęcie „okna terapeutycznego” – jest to czas, w którym umiejętnie dobrana i skuteczna terapia potencjalnie odwracalnych zaburzeń i konsekwencji metabolicznych, może zapewnić jeszcze zwierzęciu powrót do zdrowia bez ryzyka utrwalenia się zmian. Po zakończeniu tego ważnego okresu zmiany w mózgu stają się nieodwracalne, co zasadniczo pogarsza rokowanie odnośnie zdrowia i życia pacjenta. Ważne jest więc zidentyfikowanie jego przyczyny, a badania obrazowe z całą pewnością pozwolą dobrać najbardziej skuteczne leczenie. Ogólne zasady terapeutyczne w przypadku udaru to: Minimalizowanie obrzęku mózgu i uszkodzenia tkanek poprzez stosowanie diuretyków osmotycznych (mannitol) w połączeniu z furosemidem i/lub hipertonicznym roztworem soli. Maksymalizowanie przepływu utlenowanej krwi do mózgu. Cel ten osiąga się poprzez przywrócenie wolemii, czyli dostarczanie tkankom odpowiedniej objętości krwi. Pomimo, iż przy współwystępującym obrzęku mózgu nawadnianie powinno się przeprowadzać bardzo ostrożnie, to jednak płynoterapia przy udarze ma ogromne znaczenie. Preferuje się podawanie roztworów koloidalnych lub hipertonicznego roztworu chlorku sodu. Zidentyfikowanie i leczenie podstawowej przyczyny udaru: antybiotykoterapia, leczenie przeciwpasożytnicze, regulacja zaburzeń hormonalnych, kontrolowanie glikemii (przy cukrzycy), zwalczanie nadciśnienia; polega ono na podawaniu leków obniżających ciśnienie krwi, jednak trzeba to robić ostrożnie (istnieje ryzyko zbyt dużego obniżenia ciśnienia, a przez to zmniejszenia ukrwienia mózgu) – w tym celu podaje się następujące grupy leków: diuretyki, np. furosemid w dawce 2 – 4 mg/kg nitroprusydek sodu, beta – blokery, blokery kanałów wapniowych (amlodypina), inhibitory konwertazy angiotensyny (benazepril, enalapril). Skorygowanie zaburzeń towarzyszących: Opanowanie zaburzeń neurologicznych (np. drgawek); do ograniczenia napadów padaczkowych stosuje się diazepam (0,5 – 1 mg/kg dożylnie) i barbiturany fenobarbital (2 – 5 mg/kg domięśniowo 2 razy dziennie). Fizjoterapia. Na początku z reguły podawane są dożylnie glikokortykosteroidy i płyny (bardzo ostrożnie) w celu ograniczenia obrzęku mózgu oraz usprawnienia krążenia mózgowego. Stosowanie glikokortykosteroidów jest kontrowersyjne, jednak w wielu przypadkach konieczne w celu ograniczenia ciśnienia wewnątrzczaszkowego oraz zmniejszenia obrzęku mózgu. To bardzo ważne postępowanie, a od jego szybkiego wprowadzenia zależy dalsze rokowanie odnośnie zdrowia i życia pacjenta. Umożliwia ono zapobieganie trwałym uszkodzeniom mózgu (o ile nie doszło już do nich wcześniej). Jeśli obecne są napady padaczkowe, traktowane są one dokładnie tak samo, jak przy padaczce. W przypadku, gdy przebieg udaru u Twojego psa jest ciężki, a objawy mocno nasilone, konieczna jest hospitalizacja wraz z podawaniem płynów dożylnie, tlenoterapią i innymi działaniami podtrzymującymi. U psa z udarem (po jego wstępnym ustabilizowaniu) to właśnie ta całodobowa, intensywna, wspomagająca terapia staje się najważniejszą formą leczenia. Podczas hospitalizacji pies będzie powoli i ostrożnie nawadniany (jeśli to konieczne) odpowiednio dobranymi płynami dożylnymi. Pacjenci, którzy leżą (z powodu niemożności chodzenia) będą utrzymywani na miękkim, chłodnym podłożu. Bardzo istotne jest, by głowa psa nie znajdowała się poniżej poziomu ciała. Regularne obracanie z boku na bok ma zapobiec powstawaniu odleżynom, przekrwieniu płuc oraz odparzeniom od moczu. Należy monitorować oddawanie moczu i kału, utrzymywać prawidłową, dobrze zbilansowaną dietę. Niezmiernie ważnym elementem jest również fizjoterapia, skupiająca się głównie na masażu terapeutycznym. W sytuacji, gdy udar spowodowany został chorobą ogólnoustrojową, np. cukrzycą, chorobą Cushinga – równolegle należy wprowadzić leczenie choroby podstawowej. Leki stosowane w przypadku udaru u psa leki przeciwzapalne – glikokortykosteroidy lub niesterydowe leki przeciwzapalne w celu kontroli obrzęku mózgu; opanowywany może on być również za pomocą leków takich, jak mannitol i/lub hipertoniczny roztwór soli; stan obrzękowy rozwija się z reguły w ciągu 4 – 6 godzin od momentu wystąpienia niedokrwienia i utrzymuje się przez dobę lub dwie, leki diuretyczne, które mają działanie przeciwobrzękowe oraz obniżające ciśnienie krwi, leki uspokajające, mające za zadanie złagodzić dezorientację i ataksję, leki przeciwwymiotne – w celu opanowania nudności i wymiotów, leki przeciwdrgawkowe – w celu kontrolowania drgawek – relanium, luminal, antybiotyki – gdy nie można wykluczyć infekcji, leki wspomagające funkcjonowanie układu nerwowego, jak np. witaminy z grupy B (głównie B1), propentofilina (np. w preparacie Karsivan), nienasycone kwasy tłuszczowe, witamina E i wiele innych. leki przeciwzakrzepowe, jeśli udar spowodowany był skrzepem. Po szybkim wdrożeniu leczenia objawy udaru z reguły stopniowo ustępują, a w miarę usprawniania krążenia, obrzęk mózgu wycofuje się. Przy dobrej reakcji na leczenie objawy z reguły ustępują w ciągu 48 – 72 godzin od rozpoczęcia leczenia. Zauważalne jest ustąpienie wymiotów, ruchomość i koordynacja ulegają poprawie. W ciągu kilku tygodni większość pacjentów wraca do normy. Rzadko pojawiają się nawroty, a jeśli już one wystąpią, najczęściej związane są z jakąś chorobą ogólnoustrojową. Zdarza się, że w następstwie udaru dojdzie trwałego upośledzenia. Wczesna diagnoza oraz odpowiednio szybkie rozpoczęcie terapii radykalnie poprawiają szanse psa na pełne wyzdrowienie. Mózg regeneruje się dość nieźle, choć może mu to zająć trochę czasu. Jak widać, leczenie pacjentów z wylewem jest wielotorowe, a protokół terapeutyczny zależy przede wszystkim od rodzaju udaru mózgu. Stąd też nieco inne postępowanie będzie w przypadku udaru niedokrwiennego, a inne przy wylewie. Leczenie udaru niedokrwiennego Terapia zmian niedokrwiennych mózgu opiera się na trzech głównych założeniach: Korygowanie wszelkich zaburzeń oraz monitorowanie czynności fizjologicznych psa. W tym momencie założenia lecznicze opierają się więc na: tlenoterapii, uzupełnianiu płynów, uzupełnianiu elektrolitów, wyrównaniu zaburzeń równowagi kwasowo – zasadowej, ograniczeniu obrzęku mózgu, obniżeniu ciśnienia krwi, skorygowaniu temperatury ciała, ograniczeniu ewentualnej azotemii itp. Działanie neuroprotekcyjne. Na skutek niedokrwienia w tkance nerwowej dochodzi do uruchomienia szeregu zmian oraz konsekwencji metabolicznych oraz biochemicznych, które same w sobie działają niszcząco na neurony, prowadząc do ich śmierci. Leczenie na tym etapie ma na celu maksymalne ograniczenie tychże procesów i niedopuszczenie do większego uszkodzenia mózgu. U ludzi powszechnie stosowane leki neuroprotekcyjne to między innymi: antagoniści N – metylo – D – asparaginianu (NMDA), antagoniści kanałów wapniowych, modulatory kanałów sodowych. Poprawa lub przywrócenie krążenia w obrębie mózgu. U ludzi najczęściej dokonuje się tego poprzez leki trombolityczne, czyli rozpuszczające blokujący światło naczynia skrzep (np. heparyna niefrakcjonowana, dożylny rekombinowany tkankowy aktywator plazminogenu podany w pierwszych 3 godzinach trwania udaru). W praktyce weterynaryjnej z reguły leki przeciwzakrzepowe stosowane są rzadko, właśnie ze względu na to niemożliwe do „wyłapania” (w przypadku pacjentów weterynaryjnych) okno terapeutyczne. Ich zastosowanie ogranicza się jedynie do leczenia zagrażającego życiu zespołu wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. Zastosowanie niskiej dawki kwasu acetylosalicylowego można stosować profilaktycznie, w celu zapobiegania powstawaniu skrzepów, jeśli wylew ma tło kardiogenne. W przypadku udaru mózgu w obszarze niedokrwionym znajduje się pewna strefa, która – pomimo iż została już dotknięta niekorzystnymi skutkami – to przy szybkim podjęciu terapii jest ona jeszcze potencjalnie „wyleczalna”. Jest to wspomniane wcześniej okno terapeutyczne, a trwa ono z reguły 3 – 4 godziny przed pojawieniem się nieodwracalnych zmian neurologicznych. I właśnie działanie trombolityczne i neuroprotekcyjne mają na celu skorzystanie z tej „furtki możliwości”. Leczenie udaru krwotocznego (wylewu) Pacjenci z wylewem mogą przejawiać różnorodne (nie tylko neurologiczne) zaburzenia, stąd postępowanie w przypadku udaru krwotocznego opiera się na wielotorowym działaniu. Leczenie ma na celu ustabilizowanie pacjenta, polegające między innymi na: przywrócenie prawidłowych funkcji życiowych oraz ich dalsze monitorowanie (ochrona dróg oddechowych, tlenoterapia, usprawnienie krążenia), skorygowanie zaburzeń neurologicznych oraz monitorowanie stanu neurologicznego. Leczenie potencjalnych przyczyn krwotoku Korygowanie podwyższonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego. Najczęściej w tym celu stosowane są diuretyki osmotyczne, np. mannitol (w dawce 0,25 – 1,0 g/kg dożylnie przez 10 – 20 minut co 8 godzin). Takie działanie ma usprawnić przepływ krwi przez mózg w wyniku zmniejszenia lepkości krwi. Potencjalnym efektem działania mannitolu może być pogłębienie krwawienia wewnątrzczaszkowego, dlatego jego stosowanie powinno być ściśle monitorowane. Ciągły monitoring. W przypadku udaru krwotocznego istnieje ryzyko pogłębiania się zaburzeń neurologicznych oraz rozwoju niewydolności sercowo – naczyniowej, a najbardziej krytyczna jest pierwsza doba po epizodzie krwawienia śródczaszkowego. Jest to spowodowane nie tylko zwiększeniem objętości w wyniku krwawienia, ale także powstaniem w jego efekcie obrzęku mózgu. Dlatego też w tym czasie tak ważne jest ciągłe sprawdzanie pacjenta pod kątem pojawienia się jakichkolwiek zmian w zachowaniu oraz objawów wskazujących na pogorszenie funkcji życiowych. W tym okresie konieczne może być regularne przeprowadzanie badań, takich jak: pomiar temperatury ciała, ocena ciśnienia krwi, ocena utlenowania krwi, ocena równowagi kwasowo – zasadowej, sprawdzanie stanu neurologicznego, kontrola czynników krzepnięcia i wiele innych. U psów z dużymi krwiakami podpajęczynówkowymi i przy pogarszającym się stanie neurologicznym możliwe jest chirurgiczne usunięcie krwiaka. Udar u psa rokowanie Jakie może być rokowanie Zwierzęta, które przeżyją pierwsze dni po udarze mają dużą szansę na pełne wyleczenie, a te, u których można zidentyfikować i wyeliminować leżącą u podstaw przyczynę ryzyko nawrotu jest minimalne. W dużej mierze rokowanie zależy od ciężkości i czasu trwania udaru, nasilenia zaburzeń neurologicznych, początkowej odpowiedzi na wczesne leczenie, a także od tego, jaki był stan zdrowia zwierzęcia przed wystąpieniem udaru (w tym również obecności choroby podstawowej, wywołującej wylew). Dalsze prognozowanie odnośnie zdrowia i życia nie jest już takie korzystne jeśli u psa występowała np.: niewydolność nerek, niedoczynność tarczycy, cukrzyca, nadczynność kory nadnerczy, dziedziczna hipercholesterolemia. U tych zwierząt długość przeżycia jest z reguły krótsza, a i ryzyko ponownego wystąpienia udaru większe. Rodzaj udaru również ma znaczenie – pomimo iż udar krwotoczny jest dużo rzadszy u zwierząt, niż udar niedokrwienny, to jednak wiąże się on z wyższą śmiertelnością. Generalnie rokowanie dla psów, które przeżyją 30 dni od udaru jest całkiem dobre. Wiele z nich wraca do domu i w późniejszym czasie cieszą się dobrym zdrowiem. Najszybszy powrót do zdrowia obserwuje się w ciągu 2 – 4 tygodni po udarze, a następnie przez kolejne tygodnie staje się on coraz słabszy i mniej oczywisty. Zdarza się, że u psa po incydencie niedokrwiennym utrzymują się już pewne utrwalone deficyty neurologiczne (np. drgawki, napady padaczkowe itp.). Czy można zapobiec wylewowi? Jedynym możliwym sposobem ograniczenia ryzyka wystąpienia udaru u psa jest dbanie o zdrowy tryb życia, regularne kontrole stanu zdrowia u lekarza weterynarii, a w razie konieczności leczenie chorób, które mogą stanowić przyczynek do powstania udaru. Jak już wielokrotnie wspominałam, istnieje mnóstwo czynników predysponujących do powstania udaru i chociaż w większości są one nieprzewidywalne, to wiele z nich można kontrolować bądź za pomocą leków bądź też poprzez zmianę trybu życia (albo też dzięki kombinacji tych działań). Nie odkładaj wizyty u lekarza na potem. Pamiętaj, że wylew u psa przychodzi niespodziewanie, a Ty nie jesteś w stanie mu zapobiec inaczej, jak właśnie przez dbałość o zdrowy tryb życia, zdrową i dobrze zbilansowaną dietę oraz regularne przeglądy medyczne. Postępowanie z psem po udarze Opieka nad psem po udarze Jeśli u Twojego psa doszło do udaru, z całą pewnością jesteś przerażony i obawiasz się, że ten stan może powrócić. Może także zastanawiasz się, czy Twój pies potrzebuje stałej opieki w domu i specjalnego traktowania. Będzie to zależało w głównej mierze od tego, jak szybko i w jakim stopniu Twój pupil doszedł do siebie po udarze. Jeśli więc stanąłeś w obliczu konieczności opiekowania się takim rekonwalescentem, zapoznaj się z poniższymi wskazówkami – może będą one pomocne w tej trudnej dla was sytuacji. Niezmiernie istotną kwestią jest ciągła opieka i nadzór nad psem, który przeszedł udar. Jest to jednocześnie jeden z największych problemów, z którymi borykają się opiekunowie zwierząt. Pomimo całego ogromu miłości, jaką żywisz do swojego podopiecznego, będzie Ci bardzo trudno tak przeorganizować swoje życie, aby regularnie kontrolować zachowanie i stan zdrowia swojego podopiecznego (przynajmniej w pierwszych tygodniach po tym groźnym epizodzie). Dlatego też spróbuj zorganizować sobie jakąś pomoc, np. w postaci członka rodziny czy zaprzyjaźnionego sąsiada. Niech zaglądnie on do Twojego pupila, sprawdzi, czy na pewno wszystko jest w porządku, wyprowadzi na spacer, poda niezbędne leki itp. Dieta o odpowiednim składzie, bogata w ważne aminokwasy oraz kwasy tłuszczowe powinna być sprawą priorytetową. Jeśli Twój pupil ma nadwagę, lub – co gorsza – cierpi z powodu otyłości, powinieneś odchudzić swojego psa. Nie będzie to łatwe, porozmawiaj jednak z lekarzem weterynarii o możliwościach i metodach odzyskania przez Twojego pupila prawidłowej masy ciała. W wielu przypadkach psy dochodzą do siebie w przeciągu kilku tygodni. Jednak bywa także i tak, że u psa zmiany udarowe były na tyle poważne, iż wymaga on teraz stałej opieki i wspomagania nawet w naturalnych i fizjologicznych czynnościach. Oprócz tego, iż jest to bardzo trudne dla niego, również i ty możesz czuć się przytłoczony, a swoje działania wielokrotnie możesz oceniać jako mało satysfakcjonujące. Porozmawiaj z lekarzem weterynarii o tej sytuacji, poszukaj w internecie grupy wsparcia, dowiedz się, jak radzą sobie z codziennymi problemami inni opiekunowie psów po wylewie. Oni również opiekują się psami z pewnymi formami upośledzenia. Może będą potrafili podpowiedzieć ci, co zrobić i jaką pomoc zorganizować, byś nadal mógł cieszyć się towarzystwem swojego ukochanego pupila nie stając jednocześnie przed koniecznością rezygnacji z pracy i całego swojego dotychczasowego życia. To bardzo trudna sytuacja, a wielu opiekunów takich zwierząt po prostu zaprzestaje dalszej walki. Podsumowanie Tylko twoja szybka reakcja może zadecydować o zdrowiu, a nawet życiu twojego pupila Podsumowując ten artykuł chciałabym zwrócić szczególną uwagę na konsekwencje udaru. Mogą one być naprawdę bardzo różne – począwszy od zupełnego powrotu do zdrowia i braku jakichkolwiek nieprawidłowości, poprzez zaburzenia i dysfunkcje znacznie utrudniające życie psa, aż do śmierci. Podobnie jak ma to miejsce u ludzi udar mózgu może przebiegać z całym bogactwem następstw i naprawdę trudno jest przewidzieć, jakie będą jego konsekwencje w poszczególnych przypadkach. Kluczowe w przypadku wszelkich nieprawidłowości dotyczących mózgu jest jak najszybsze podjęcie działań, zmierzających do przywrócenia prawidłowego ukrwienia mózgu. Jeśli więc kiedykolwiek zobaczysz, że Twój pies ni stąd ni zowąd zaczyna się dziwnie zachowywać w jeden ze sposobów opisanych w tym opracowaniu, natychmiast zabierz go do lekarza! Nawet, jeśli miałby to być fałszywy alarm, nic nieznaczący epizod, to lepiej jest w tej sytuacji wywołać przysłowiową burzę w szklance wody niż bagatelizować choć jeden symptom, mogący być przejawem udaru. Zapamiętaj: to Twoja szybka reakcja może zadecydować o zdrowiu, a nawet życiu Twojego pupila.

Chciałabym opisać przypadek mojego psa, bo może ktoś z was miał z pupilem ten sam problem. Moja suka mieszaniec lat 14 leczona wcześniej encortonem z powodu zwyrodnienia biodra (odstawiony po ok. tygodni, bo źle znosiła), nagle straciła siły. Przez nagle mam na myśli kilka minut. Przestała reagować, miała drgawki, ledwo oczy otwierała, nos chłodny mokry. Pomyślałam, że to jej koniec. W końcu na ludzkie ma już 96 lat. Z psa pełnego werwy nagle zgasła. Nie chciała jeść, nie reagowała na zabawki. Tylko drgawki i półprzytomna. Przyjechała do mnie mama. Oczywiście obie płakałyśmy. Pies jednak nie zdechł i postanowiłam zawieźć ją do innego miasta, w którym się leczyła u ortopedy, bo on ją od kilku miesięcy prowadził. Zrobił jej badanie krwi (wyniki jutro), RTG klatki piersiowej, żeby zobaczyć czy nie ma płynu. Pies niesamowicie walczył przy RTG jak to ona, także siły miała. Rozkręciła się w stresie i normalnie chodziła. Z powodu podejrzenia zasłabnięcia (serce) dostała furosemid i jakiś lek nasercowy dla psów (nie pamiętam nazwy, bo tata chciał, żeby na noc u nich została i to rodzice mają leki) i była znowu jak dętka. Władzy w łapach nie miała, przewalała się tylko z boku na bok. Nie mogliśmy jej podać leku, bo nic nie chciała jeść. Potem jednak zjadła mięso i podaliśmy jej lek i dalej śpi. Osłuchowo serce bez zmian. Czy ktoś spotkał się z czymś takim? Czytałam na innym forum (nie jestem tam zalogowana), że to zdarzało się wielu, także młodym psom. Psy te nie jadły i nie ruszały się przez kilka dni i nagle ożywały. Ludzie pisali o podejrzeniu babeszjozy a moja miała parę razy w życiu kleszcze, co zgłosiłam lekarzowi podczas dzisiejszej wizyty. Powiedziałam także, że zdarzało jej się odkąd brała steryd, że co jakiś czas miewa gorący nos i dyszy co trwa z 10 minut i mija. Teraz nie wiem, czy to po sterydzie, czy może coś odkleszczowego daje o sobie znać a jak wiadomo może ono dawać także objawy zapalenia stawów. Lekarz jednak rozpoznał na zdjęciach RTG (wklejam poniżej) zwyrodnienie. Na pewno nie zatruła się żadną chemią. Nie było wcale także gorąco a wcześniej nie miała wydolnościowych problemów. Czy to po prostu starość czy coś jej innego doskwiera? ... =1&theater ... =1&theater ... =1&theater

Moždani je udar iznenadan događaj - sumnjajte da je to problem ako primijetite da je životinja prije pet minuta bila u redu, ali sada je teško čak i ustati. Ako se pas ovako osjeća zbog vrtoglavice (primjerice, kada ima srčano stanje), ova epizoda može proći nakon nekoliko minuta, kad uhvati dah i uspije ustati i hodati.

Wakacje, upały i piękna pogoda napawają beztroską, niestety nie zwalniają nas z odpowiedzialności za naszych podopiecznych. Zobacz jak możesz rozpoznać, że coś złego dzieje się z Twoim psem i w jaki sposób udzielić mu rozpoznać udar cieplny u psa? Udar cieplny, czyli niewydolność krążeniowa i oddechowa jest skutkiem przegrzania organizmu. Mamy z nim do czynienia kiedy temperatura ciała psa jest większa niż 41 °C. Objawy udaru u zwierząt: – intensywne ziajanie – niergeularny, płytki oddech – ślinotok – pobudzenie – odłabienie – wymioty, biegunka – przyspieszone bicie serca – drgawki – suchość dziąseł i warg – utrata przytomności – zazwyczaj ciemny kolor języka i dziąsełOczywiście nie wszystkie objawy muszą występować w tym samym udzielić pierwszej pomocy zwierzęciu?1. Przenieś psiaka w chłodniejsze, zacienione miejsce na świeżym powietrzu. 2. Zapewnić mu świeżą, letnią wodę do picia. Pod żadnym pozorem nie bardzo zimną, bo psiak może dostać szoku! 3. Schłodzić go chłodną wodą poprzez polewanie lub obłożenie zimnymi ręcznikami łap, ogona i karku. 4. Wymyć pysk psa ze śliny i (jeśli wystąpiły) wymiocin 5. Czuwać nad tym, aby język był cały czas na wierzchu. 6. W razie potrzeby wezwij jaki sposób ograniczyć ryzyko przegrzania psa?1. Przede wszystkim zapewnij mu stały dostęp do miski ze świeżą wodą. 2. Jeśli pies większość dnia przebywa na zewnątrz to zadbaj o to, żeby w każdej chwili mógł schronić się w zacienionym miejscu. 3. Ogranicz spacery i zabawę z pupilem w porach, kiedy słońce świeci najmocniej lub jest bardzo duszno. 4. Rozgrzany chodnik, czy ulice mogą poparzyć psie łapy, dlatego jeśli po przyłożeniu dłoni do rozgrzanej nawierzchni ciężko wytrzymać ci 5 sek. zafunduj mu spacer po trawie, lub w zacienionym miejscu! 5. Pod żadnym pozorem nie zostawiaj psiaka w aucie, dla niego to katorga, a i Ty z tego powodu możesz ponieść konsekwencje prawne !! 6. Odpuść używanie metalowych akcesoriów ( łańcuchów, kolczatek). Ukoliko odmah ne reagujete i ne sklonite vašeg psa sa vrućine očekujte da mogu da krenu i drugi simptomi, poput bezvoljnosti, ali i povraćanja, i gubljenja svesti. Ukoliko sumnjate da vaš pas ima toplotni udar, odmah ga sklonite u hladovinu, odnosno rashlađenu prostoriju. Pojedini veterinari savetuju da svog psa nakvasite vodom, ali to ni

Okres wysokich temperatur to czas bardzo trudny dla psa. Nasz czworonożny przyjaciel nie jest po prostu do nich przystosowany, Nie potrafi on, tak jak człowiek, tracić nadmiaru ciepła razem z potem. Jedynym sposobem na chłodzenie u psa jest ziajanie, jednak i wtedy również wydziela ciepło, gdyż pracują podczas niego mięśnie. Dlatego podczas upałów powinniśmy zapewnić naszemu czworonogowi maksimum bezpieczeństwa i chronić go przed udarem cieplnym. Co to jest udar cieplny u psa? Udar cieplny to stan, który występuje na skutek przegrzania organizmu zwierzęcia. Najgroźniejsze dla czworonogów są pierwsze dni upałów podczas lata. Najbardziej narażone na udar cieplny wśród psów są rasy brachycefaliczne, podatne na choroby układu krążeniowo-oddechowego, krótkowłose, otyłe, stare, szczeniaki, ciemno umaszczone. Objawy udaru u psa Udar u psa może pojawić się nagle i mieć bardzo ostry przebieg. Na początku może to być wzrost temperatury nawet do czterdziestu jeden stopni, gwałtowne ziajanie i ślinotok, bardzo przyspieszone tętno, duże pobudzenie, nieregularny oddech, ciemny kolor dziąseł i języka oraz przekrwione błony śluzowe. Później może nastąpić pogorszenie stanu zwierzęcia polegające na pojawieniu się wybroczyn i fusowatych wymiotów, stolca z krwią, krwioplucia, chwiejnego chodu, słabego tętna, zaburzeń świadomości, śpiączki, drgawek, a nawet może dojść do utraty przytomności czy zgonu. Jak uniknąć udaru cieplnego u psa? W czasie największych upałów powinniśmy ograniczać aktywność fizyczną zwierzęcia. Należy wychodzić na spacery bardzo wcześnie rano i wieczorem, kiedy jest chłodniej. Nie wolno w żadnym wypadku zostawiać psa samego w zamkniętym samochodzie, nawet przy uchylonym oknie. Temperatura w nagrzanym samochodzie jest dużo wyższa niż na zewnątrz i może doprowadzić do strasznej śmierci zwierzaka. Musimy zapewnić zwierzęciu odpowiednią ilość wody oraz możliwość przebywania w zaciemnionym pomieszczeniu. Należy umożliwić psu kąpiel w jeziorze lub innym zbiorniku wodnym, a gdzie nie ma takiej możliwości, postawić basen z wodą lub dużą miskę. Jeśli pies musi mieć kaganiec, pamiętać należy, aby kupić mu odpowiedni model, który pozwoli mu na swobodne otworzenie pyska, tak by mógł się ochładzać poprzez ziajanie. Jak udzielić pierwszej pomocy psu z udarem cieplnym? Udar u psów może wydarzyć się w każdej chwili i musimy być na niego przygotowani. Gdy zauważymy u zwierzęcia jakiekolwiek oznaki udaru cieplnego, powinniśmy bezzwłocznie zawiadomić pomoc weterynaryjną. Do czasu przybycia profesjonalistów możemy jednak udzielić psu pierwszej pomocy. Jeśli widzimy zagrożonego psa w zamkniętym samochodzie, to mamy pełne prawo zbić szybę, ponieważ ratujemy życie zwierzęcia. Możemy przeprowadzić lub przenieś chorego psa do zaciemnionego, chłodnego miejsca i ułożyć w pozycji leżącej oraz sprawdzić mu błony śluzowe. Powinniśmy stopniowo ochładzać ciało zwierzęcia, poprzez zawinięcie go w mokry ręcznik i polewać delikatnie zimną wodą. Absolutnie nie wolno stosować zimnych kąpieli, tylko stopniowo wyziębiać organizm. Należy oczyścić pysk psa ze śliny i podać mu do picia chłodną, niegazowaną wodę w niewielkich ilościach. Woda ma być chłodna, ale nie lodowata. Należy sprawdzać co jakiś czas częstotliwość oddechów i puls czworonoga. Pies powinien jednak jak najszybciej trafić do lecznicy weterynaryjnej, gdzie podane mu zostaną dożylnie roztwory przeciwdziałające rozszerzającemu się obrzękowi mózgu oraz leki nasercowe. Pies będzie powoli wyprowadzany ze stanu udaru cieplnego i powracał do pełnej sprawności.

Dzieje się to przez dłuższy czas i może doprowadzić do poważniejszych zaburzeń jak demencja, depresja czy zaawansowany udar. A ten poznamy po takich objawach jak: niedowład bądź drętwienie w jednej połowy ciała; zaburzenia widzenia; dysfunkcje w zakresie mowy; bóle i zawroty głowy; nudności. Co ważne, jeśli pomoc nadejdzie ^{Letnia aura sprzyja długim spacerom i wypoczynkowi na świeżym powietrzu. Wysoka temperatura stanowi jednak poważne zagrożenie dla zdrowia czworonogów, które nie potrafią efektywnie chronić się przed przegrzaniem. W jaki sposób dbać o pupila w czasie upałów? Jak rozpoznać udar słoneczny u psa?Termoregulacja u psów Psy mają ograniczone możliwości oddawania nadmiaru ciepła do otoczenia. Gruczoły potowe występują u nich jedynie na opuszkach łap i nie odgrywają istotnej roli w termoregulacji. Dodatkowo u psów przeważają receptory odpowiedzialne za odbiór zimna, przez co na wzrost temperatury reagują one powoli. Podstawowym mechanizmem chroniącym psy przed przegrzaniem jest ziajanie, które pozwala pozbywać się nadmiaru ciepła poprzez parowanie. Jego efektywności wyraźnie spada jednak, gdy wilgotność względna przekracza 35%. Przy wilgotności na poziomie 80% ziajanie nie pozwala już psom się chłodzić. W utrzymaniu prawidłowej temperatury pomagają reakcje fizjologiczne, wyzwalane przez podwzgórze: rozszerzenie naczyń krwionośnych i przyspieszenie krążenia krwi. Wbrew pozorom sierść w lecie dla psów nie jest balastem, lecz izolacją – chroniącą przed nagrzewaniem się organizmu. Psy w upalne dni odpowiednio dostosowują też swoje zachowanie do warunków: poszukują cienia, zwiększają pobór wody, ograniczają aktywność fizyczną. DLA PSA / AKCESORIA DLA PSA / MISKI DLA PSA / POIDŁA DLA PSA Objawy udaru u psa Prawidłowo temperatura ciała psa wynosi 37,5-39,2 °C. Do udaru cieplnego dochodzi najczęściej, gdy ciepłota ciała wzrasta do 40,5-43 °C. Udar cieplny u psa jest skutkiem przegrzania się organizmu i pojawia się, gdy zwierzak nie może odprowadzić nadmiaru ciepła za pomocą mechanizmów fizjologicznych i reakcji behawioralnych. Dzieje się tak zwykle, jeśli pies przebywa w otoczeniu o wysokiej temperaturze i wilgotności (bez dostępu do wody i cienia) czy też podejmuje intensywny wysiłek fizyczny w czasie upałów. Udar u psa może początkowo przypominać stan wyczerpania. Zauważyć można silne dyszenie i ziajanie, osłabienie, suchość błon śluzowych, obfite ślinienie się (gęstą i lepką śliną). Charakterystyczne dla udaru cieplnego są jednak objawy ze strony układu nerwowego, tj. drgawki, otępienie, dezorientacja, kłopoty z widzeniem. Obserwuje się także przyspieszoną akcję serca, wymioty i biegunki (często z domieszką krwi). Skutkiem udaru może być utrata przytomności, śpiączka, uszkodzenie narządów, niewydolność oddechowa. Warto wiedzieć: Na przegrzanie szczególnie narażone są psy, u których mechanizmy oddawania ciepła nie są w pełni sprawne. W grupie ryzyka znajdują się czworonogi ras brachycefalicznych (z krótkim pyskiem), o ciemnym umaszczeniu, otyłe, cierpiące na choroby układu oddechowego, krążenia i nerwowego, szczenięta oraz psi seniorzy. Ryzyko udaru zwiększa też stan cieplny u psa – pierwsza pomoc Udar cieplny u psa stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia. Jeśli zauważymy objawy mogące zwiastować u psa udar cieplny, powinniśmy niezwłocznie przystąpić do pierwszej pomocy. Należy dążyć do szybkiego, ale niegwałtownego, obniżenia temperatury ciała psa. Zwierzaka trzeba przenieść w bezpieczne, zacienione miejsce. Aby schłodzić psa, można zmoczyć go wodą, a następnie skierować na jego ciało chłodny strumień wentylatora. Pomóc mogą też okłady z lodu. Przytomnego psa warto poić chłodną wodą. Czworonoga należy chłodzić, aż do momentu, gdy jego temperatura (mierzona w odbycie) osiągnie wartość 39,4-40 °C. Pies musi być jak najszybciej przetransportowany do gabinetu weterynaryjnego. Konieczna może być hospitalizacja połączona z podawaniem tlenu i płynów oraz monitoringiem temperatury. Jak chronić psa przed udarem cieplnym? W upalne dni należy zatroszczyć się o zapewnienie pupilowi właściwych warunków spacerów i wypoczynku. Zmiany w harmonogramie przechadzek są wskazane, gdy temperatura na zewnątrz przekracza 25 °C. Długie spacery najlepiej zaplanować o świcie lub późnym wieczorem. Warto spacerować z psem po obszarach z wysokimi drzewami (np. lasach), a unikać terenów otwartych (np. łąk) i rozgrzanych asfaltowych ścieżek. Należy zrezygnować z intensywnych ćwiczeń fizycznych i treningów. Zamiast biegania czy aportowania lepiej zaproponować zwierzakowi pływanie. Podczas przechadzek nie powinniśmy używać akcesoriów, które mogą utrudniać czworonogowi ziajanie czy powodować oparzenia. Jeśli musimy użyć kagańca, wybierzmy model fizjologiczny. Nie stosujmy metalowych obroży, smyczy czy zawieszek. W czasie upałów pies powinien mieć zapewniony stały dostęp do świeżej, chłodnej wody. Na spacery warto zabierać przenośny bidon z wodą. Właściciele psów ras bezwłosych przed przechadzką powinni zabezpieczyć skórę podopiecznego kremem z filtrem przeciwsłonecznym. W ogrodzie warto stworzyć dla pupila specjalny kącik wypoczynkowy, w którym nie będzie narażony na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Najlepiej urządzić go pod osłoną drzew lub parasola. Pupilowi można zaoferować też basen, namiot czy prysznic w formie zraszacza do roślin. Pies powinien mieć możliwość swobodnego przemieszczania się po ogrodzie, jak i wchodzenia do domu. W trackie upałów nie należy zamykać psa w niewentylowanym pomieszczeniu. W domu, w miejscu, gdzie wypoczywa zwierzak, trzeba uchylić okna lub włączyć wentylator. Warto pozostawić pupilowi matę chłodzącą, która wspomaga obniżanie temperatury na drodze kondukcji (poprzez stykanie się ciała z zimną powierzchnią). Można też przygotować dla czworonoga zimne przekąski (np. mrożone lub schłodzone marchewki). W gorące dni lepiej unikać długich podróży ze zwierzakiem. Nigdy nie należy pozostawiać czworonoga w zamkniętym aucie – temperatura w nim może dochodzić do 60 °C. W czasie podróży trzeba pamiętać o krótkich postojach, podczas których zwierzak będzie mógł się napić i udać na krótki spacer.}

Chociaż zmiany są normalne, należy dbać o psa i leczyć go wcześniej, aby zapobiec niepotrzebnemu bólowi i uniknąć dalszego pogorszenia. Większość objawów u starego psa, które obejmują artretyzm i dysplazję stawu biodrowego, można leczyć. Właściwe techniki pozwolą Ci wesprzeć mobilność twojego psa w miarę starzenia się.

Przebywając na co dzień z psem, jesteśmy w stanie bez trudu rozpoznać jego nastrój. Pierwsze objawy choroby natychmiast zwiększają naszą czujność. Nie zawsze jednak zdajemy sobie sprawę z tego, który narząd naszego pupila niedomaga. Po czym poznać, że przyczyną złego samopoczucia niewydolność nerek u psa? W przypadku tej choroby czas jej rozpoznania i rozpoczęcia leczenia jest niezwykle istotny. Jak postępować z psem w przypadku wykrycia tej choroby? 1. Czym jest niewydolność nerek u psa? 2. Chore nerki u psa – co może je powodować? 3. Niewydolność nerek u psa – objawy 4. Badania dodatkowe 5. Co można zrobić, kiedy choroba jest potwierdzona? 6. Co podawać do jedzenia? Czym jest niewydolność nerek u psa? O niewydolności nerek możemy mówić w przypadku, kiedy 75% ich struktury jest uszkodzone. Oznacza to, że wyłączona z działania jest większa część nerek, dlatego nasze postępowanie musi być szybkie i skuteczne, by ochronić pozostałą część narządu przed zniszczeniami. Choroba może występować w postaci ostrej lub przewlekłej. Przewlekła niewydolność nerek potrafi rozwijać się niezauważona miesiącami, a nawet latami. Jest to niezwykle niebezpieczne, gdyż pies w żaden sposób nie pokazuje nam, że coś jest nie w porządku, a nasza czujność jest uśpiona. Z kolei ostra niewydolność nerek u psa to objawy, które szybko się pojawiają i szybko postępują. Chore nerki u psa – co może je powodować? Wyjątkowo niebezpieczne jest przyjęcie szkodliwych substancji. Wbrew pozorom nie są to wcale rzadkie przypadki. Psy sporą część czasu przeznaczają na węszenie. Zdarza się, że gdy tylko coś znajdą, natychmiast chcą to polizać lub zjeść. Niestety w przypadku wielu substancji chemicznych, taki nawyk może być zgubny. Większość środków chemicznych może spowodować niewydolność nerek u psa. Należy uważać, by w miejscu, gdzie pies swobodnie się porusza, nie były pozostawione pojemniki z rozpuszczalnikami, środkami ochrony roślin lub np. płynem do chłodnic. Polizanie takich substancji może w szybkim tempie uszkodzić nerki naszego czworonoga. Podobne konsekwencje ma przyjęcie niektórych leków. Działanie takie ma ibuprofen – składnik bardzo popularnych leków przeciwbólowych i przeciwgorączkowych dla ludzi. Przyczyną ostrej niewydolności nerek może być też np. pokąsanie przez jadowite węże lub żmije, ale nie tylko. Niebezpieczne jest również zmniejszenie przepływu krwi przez nerki. Do takiego stanu może doprowadzić np. odwodnienie, wstrząs, udar cieplny, oparzenie, czy krwotok. To jedynie przykłady czynników, które zagrażają prawidłowej pracy nerek i mogą wywołać ich ostrą niewydolność. Zupełnie inne są przyczyny wystąpienia przewlekłej niewydolności nerek. Tutaj wpływ mogą mieć choroby układowe (jak np. toczeń rumieniowy, czy zapalenie naczyń), zatrzymanie odpływu moczu z pęcherza moczowego, amyloidoza nerek, kamica nerek, nowotwory lub choroby zakaźne ( leptospiroza, babeszioza). Nie można zapomnieć o zaburzeniach rozwojowych, takich jak torbiele nerek, dysplazja nerek lub też ich niedorozwój. Niewydolność nerek u psa – objawy Jeśli chodzi o chore nerki u psa, objawy są niespecyficzne. Najczęściej jest to niechęć do jedzenia, posmutnienie, a nawet wymioty, czy biegunka, jednak mogą się one pojawić w przypadku wielu dolegliwości. Co innego, jeżeli zaobserwujemy owrzodzenia w jamie ustnej naszego pupila lub poczujemy charakterystyczny mocznicowy oddech – wtedy choroba nerek jest pierwszą, jaka przychodzi nam na myśl. Kolejną rzeczą, jaką możemy zaobserwować, jest znaczne osłabienie psa i rozjaśnienie jego śluzówek – jest to znak świadczący o obniżeniu ilości czerwonych krwinek. Tym samym organizm nie jest właściwie natleniony, a zwierzę jest słabe. Jeżeli taki stan potwierdzi się w morfologii, jest to informacja dla lekarza o stopniu zaawansowania choroby i konieczności wprowadzenia dodatkowego leczenia. W przypadku przewlekłej niewydolności nerek gorsze samopoczucie psa narasta stopniowo, a objawy nie zawsze naprowadzają nas od razu na problemy z nerkami. Inaczej jest w przypadku ich ostrej niewydolności – tu objawy pojawiają się szybko i są intensywne. Badania dodatkowe Podejrzewasz niewydolność nerek u psa? Leczenie rozpocznij od konsultacji w gabinecie weterynaryjnym. Ponieważ nie u każdego psa wszystkie objawy będą wyrażone, a do tego są one mało specyficzne, jedynie badania dodatkowe pomogą w ustaleniu pewnego rozpoznania. Najbardziej specyficzne jest badanie krwi. Można zbadać kilka różnych parametrów, które pokażą nam, czy mamy do czynienia z chorymi nerkami u psa. Podczas badania krwi możemy wykonać morfologię, a także uwzględnić wiele parametrów biochemicznych, dzięki czemu uzyskujemy szeroki obraz funkcjonowania organizmu i wiemy, na jakie szczegóły należy zwrócić uwagę podczas leczenia. Lekarz może również zlecić badanie moczu psa. Takie badanie pokazuje nie tylko zdolność do jego zagęszczania (co jest niezwykle istotne przy ocenie stopnia zaawansowania choroby), ale również poznajemy jego skład. Wiele komórek pojawiających się w moczu, może naprowadzić lekarza na przyczynę złego samopoczucia psa. Warto wiedzieć, że w tym badaniu możemy wykryć komórki pochodzenia nerkowego (których nie powinno być w moczu zdrowego zwierzęcia), ale również komórki świadczące o zapaleniu pęcherza lub też kryształy, które mogą stanowić pierwotną przyczynę choroby nerek. Kolejnym badanie pomocnym w diagnostyce chorób nerek jest USG jamy brzusznej. Takie badanie odpowie lekarzowi na pytanie, jak duże są nerki, czy są podobnej wielkości i jaka jest ich struktura wewnętrzna. Badanie to jest o tyle pomocne, że wynik uzyskujemy od razu, dzięki temu nie opóźniamy wprowadzenia prawidłowego leczenia zwierzęcia. Łatwiej też jest lekarzowi określić rokowanie. Co można zrobić, kiedy choroba jest potwierdzona? Ostra, czy przewlekła – w przypadku niewydolności nerek u psa, leczenie powinno być wprowadzone jak najprędzej. Przede wszystkim, jeżeli wiemy, że nerki zostały uszkodzone środkami chemicznymi, należy starać się je zneutralizować lub spowodować zmniejszenie ich wchłaniania. Oczywiście wszystko zależy od czasu, jaki minął od przyjęcia niebezpiecznej substancji. Jeśli choroba nerek została spowodowana innym zaburzeniem, konieczne jest jego leczenie – w innym wypadku leczenie samych nerek nie będzie efektywne. Nie zawsze jesteśmy w stanie całkowicie wyleczyć chore nerki u psa. Ważne jest jednak podjęcie jak najszybszych działań, by odciążyć organizm i ochronić pozostałą, sprawnie funkcjonującą część narządu. Wydłuży to życie psa i poprawi jego komfort. Podczas leczenia istotne jest usunięcie nadmiaru mocznika i kreatyniny z organizmu, a także wyrównanie zaburzeń elektrolitowych. W wielu przypadkach, leczenie chorych nerek opiera się na podawaniu odpowiednich płynów dożylnie. Równie istotne jest poprawienie przepływu krwi przez nerki. Można to osiągnąć poprzez podawanie odpowiednich preparatów, które rozszerzają naczynia krwionośne i tym samym korygują zbyt wysokie ciśnienie krwi. Ważne jest też stosowanie leków łagodzących nieprzyjemne objawy u psa. Leki przeciwwymiotne lub obniżające kwasowość żołądka mogą być niezbędne, by poprawić komfort zwierzęcia i przywrócić mu apetyt. Jeżeli morfologia wskazuje na obniżenie ilości czerwonych krwinek, istotne jest podawanie leków stymulujących ich powstawanie oraz regularne kontrole ich ilości. Kiedy pies dojdzie do siebie na tyle, by przyjmować pokarm, warto do leczenia włączyć suplementy, mające za zadanie poprawę kondycji nerek. Wtedy też należy rozpocząć kontrolę przyjmowania fosforu przez zwierzę. Można to osiągnąć przez zmniejszenie jego ilości w pokarmie lub stosując środki wiążące fosfor w jelitach. Jeżeli stan czworonoga jest poważny, a leczenie nie przynosi spodziewanych efektów, lekarz może zaproponować dializę. Jest to leczenie możliwe tylko w wybranych ośrodkach, po wcześniejszej konsultacji ze specjalistą. Nie każdy zwierzak kwalifikuje się do takiej terapii, warto jednak zasięgnąć opinii specjalisty, by inną metodą spróbować walczyć z chorobą nerek u psa. Co podawać do jedzenia? Dobierając dietę dla chorego psa, musimy mieć na uwadze nie tylko zapewnienie mu odpowiedniej ilości kalorii, ale również właściwej proporcji składników. W przypadku niewydolności nerek ważne jest ograniczenie ilości przyjmowanych białek. Pokarm powinien zawierać 2 – 3,3 g białka/kg/dzień. Istotne jest również stosowanie dodatków, które mają za zadanie wiązanie fosforu w jelitach. Na rynku jest wiele karm z oznaczeniem Renal, w których proporcje składników odżywczych są właściwe. Jednak najczęściej chory pies jest bardziej zainteresowany domowym jedzeniem. Nie stanowi to problemu. Istnieje wiele przepisów na diety niskobiałkowe dla psów, które można skomponować samodzielnie z użyciem prostych i łatwo dostępnych składników. Lekarz weterynarii pomoże wybrać najbardziej odpowiedni.

Kada je preventiva u pitanju, ona je ključna u ovoj situaciji. Nikada ne ostavljajte psa u automobilu. Čak ni delimično otvoren prozor na kolima nije rešenje. Izlaženje od 9h do 19h treba izbegavati. Svom ljubimcu postavite posudice sa vodom na više mesta po kući. Šta možete da uradite da vaš pas ne bi dobio toplotni udar?

PIESKIE ŻYCIE, CZYLI – NIE DLA PSA … SŁOŃCE … Zbliżający się sezon letni, który nam - ludziom - radośnie kojarzy się z korzystaniem z pakietu dobrodziejstw oferowanych przez aurę, dla naszych czworonogów stanowi często okres mało przyjemny i trudny do przetrwania. Zasadniczym powodem tych rozbieżności jest odmienny sposób radzenia sobie z nadmiarem ciepła pobieranego ze środowiska przez nas- ludzi od naszych czworonożnych przyjaciół. Aby w pełni zrozumieć zakres niebezpieczeństwa wynikającego z łatwości, z jaką nasz pupil może nabawić się porażenia, konieczne jest zrozumienie podstawowego mechanizmu zawiadującego termoregulacją. Otóż, podczas kiedy człowiek emituje nadmiar ciepła za pomocą szeregu gruczołów potowych znajdujących się w skórze, pies dysponuje bardzo ograniczonym spektrum regulacji termicznej. Nie posiada on gruczołów potowych, poprzez które w naturalny sposób schładzałby organizm. Jedynym sposobem jakim dysponuje nasz pupil, jest odparowywanie wody poprzez jamę ustną, odbywające się poprzez znane nam „ziajanie”. Jest to stosunkowo niewielka powierzchnia w odniesieniu do masy ciała psa, stąd też skłonności do przegrzewania są niewspółmierne w porównaniu z człowiekiem. Efektem tego jest fakt, iż już stosunkowo niewysoka dla nas temperatura otoczenia, jaką jest np. 25-30 C dla naszego czworonoga stanowić może temperaturę zagrażającą jego zdrowiu. Fakt ten wymaga podkreślenia głównie z uwagi na to, że problem udaru kojarzony jest w ostatnim czasie z sytuacjami zamykania psów w nagrzanych samochodach. Tymczasem, problem ten, niezwykle z resztą istotny i słusznie nagłaśniany medialnie, stanowi ekstremalny już przykład braku odpowiedzialności oraz bezmyślności ludzkiej. Każdy organizm eksponowany na działanie nadmiaru ciepła oraz intensywnych promieni słonecznych, narażony jest na nieprzyjemne, a wręcz niebezpieczne skutki w postaci udaru cieplnego. Pod pojęciem udaru rozumiemy szereg zaburzeń, które wynikają głównie z niewydolności oddechowej i krążeniowej. Do najbardziej niebezpiecznych należy zapalenie opon mózgowych spowodowane ich wcześniejszym przekrwieniem a w efekcie stanem zapalnym; zasadniczą przyczyną tej dolegliwości jest przegrzanie głowy. OBJAWY UDARU: Symptomami, które powinny zwrócić naszą uwagę i zmobilizować do natychmiastowych działań są między innymi: nadmierne ziajanie i ślinotok spłycenie oddechu i jego nieregularny rytm suchość śluzówek (wargi, nos, zaciemnienie języka oraz dziąseł) wysoka temperatura ciała (temperatura fizjologiczna waha się od ok 37,5-38,5 °C) reakcje ze strony układu pokarmowego (wymioty, biegunka) drgawki, omdlenia, utrata przytomności lub osłabienie psa Istnieje jednak szereg objawów wtórnych, które są spowodowane nadmiernym odparowaniem wody z organizmu zwierzęcia prowadzącego do odwodnienia. Dochodzi wówczas do zaburzeń krążeniowych wynikających z zagęszczenia krwi (zjawisko hipowolemiczne); efektem tego zjawiska jest spowolnienie krążenia krwi w naczyniach obwodowych doprowadzające do niedotlenienia i w efekcie, do zamierania komórek a także do zaburzeń metabolicznych na poziomie komórkowym, mogących doprowadzić do śmierci zwierzęcia. Niebezpieczeństwo udaru dotyczyć może każdego psa, niemniej istnieje tzw. „grupa podwyższonego ryzyka”, na którą pragniemy zwrócić uwagę Państwa. Szczególnie narażone na przegrzanie są: psy o obniżonej kondycji fizycznej(chore, weterani, suki ciężarne, psy otyłe) szczenięta, które szybciej przegrzewają się z uwagi na mniejsza wydajność powierzchni schładzania organizmu (mniejszy język) rasy brachycefaliczne (buldogi, boksery czy mopsy), o krótkich przewodach nosowych są narażone na szybkie ich wysuszenie i w efekcie przegrzanie oraz odwodnienie organizmu psy posiadające bujną szatę psy o ciemnej- czarnej sierści psy eksponowane na nadmiar ciepła lub emisję promieni słonecznych – umieszczone w boksach, budach, pozbawione możliwości schronienia się przed ciepłem W myśl zasady, że zawsze lepiej jest zapobiegać niż leczyć, pragniemy zwrócić uwagę Państwa na kilka aspektów, które pomogą uniknąć niebezpieczeństwa udaru cieplnego. Nadrzędnym i wiodącym działaniem jest chronienie psa przed ekspozycją na wysoką temperaturę oraz nasłonecznienie. Aby temu sprostać należy pamiętać o kilku podstawowych działaniach: Unikamy wyprowadzania psów podczas upałów; staramy się aby spacery miały miejsce wczesnym rankiem lub wieczorem, kiedy temperatura jest nieco niższa Unikamy pełnego nasłonecznienia; jeśli pies musi przebywać na wolnym powietrzu, zapewniamy mu dostęp do miejsc zacienionych Dbamy o to, aby pupil miał stały dostęp do chłodnej, najlepiej zmineralizowanej, niegazowanej wody W przypadku psów ras posiadających bujną szatę przeprowadzamy przed sezonem letnim zabiegi mające na celu zmniejszenie jej obfitości (strzyżenie, trymowanie) Ograniczamy aktywność ruchową psa podczas upałów; jeśli już udajemy się na spacer, pamiętamy o zabraniu wody oraz miski. Staramy się wybierać miejsca zacienione, nie eksponowane na promienie słoneczne Jeśli pies musi nosić kaganiec, dbamy o to by był to model w którym swobodnie może napić się wody oraz otwierać pysk w celu schładzania. W upalne dni nie zalecamy stosowania kagańców weterynaryjnych, które ciasno oplatają pysk uniemożliwiając prawidłowy proces chłodzenie. Nie są również zalecane kagańce zabudowane wykonane ze skóry, które mogą powodować odparzenia kufy. W czasie pobytu przy akwenach wodnych zachęcamy psa do wchodzenia do wody lub samodzielnie staramy się namaczać mu sierść. Podczas plażowania zwracamy uwagę na to, aby nasz pupil nie przebywał zbyt długo na słońcu, nawet jeśli on sam nie wykazuje inicjatywy do szukania cienia. Jeśli pomimo podjętych starań dojdzie do sytuacji, że zauważymy jakiekolwiek niepokojące objawy mogące świadczyć o tym, że nasz piesek mógł ulec udarowi cieplnemu, natychmiast powinniśmy podjąć działania mające na celu zniwelowanie niepożądanych skutków i powstrzymanie niepożądanych następstw. Przede wszystkim umieszczamy psa w chłodnym, zacienionym miejscu i robimy mu okłady z mokrego ręcznika w okolicy karku, głowy oraz podbrzusza. Pamiętajmy, że nie stosujemy metod gwałtownego schładzania psa, (wrzucanie do lodowatej wody, bardzo zimne okłady itp.) gdyż efektem takich działań może być szok termiczny. Poimy psa zmineralizowaną niegazowaną wodą lub elektrolitami; zwracamy uwagę na to, aby nie aplikować zwierzęciu płynów w sposób zagrażający jego życiu, np. poprzez ich wlewanie do jamy ustnej wbrew woli psa. Możemy też podać do lizania kostkę lodu. Podkreślamy, że podjęte przez nas działania mają jedynie charakter prewencyjny i ukierunkowane są na udzielenie psu pierwszej, niezbędnej pomocy, ukierunkowanej wyłącznie na powstrzymanie postępu niepożądanych skutków. ZAWSZE, KOLEJNYM KROKIEM JEST JAK NAJSZYBSZA KONSULTACJA Z WETERYNARZEM, KTÓRY PODEJMIE DECYZJĘ O DALSZYM LECZENIU I DO NIEJ STANOWCZO ZACHĘCAMY !!!! W przypadku suk jest podobnie, a najlepszym czasem na wykonanie zabiegu jest okres 1,5 miesiąca po ostatniej cieczce. Niemniej jednak kastrację psa można przeprowadzić już po 7.–12. miesiącu życia . Dużą rolę odgrywa wielkość psa i rasa, gdyż mniejsze zwierzęta szybciej dojrzewają. Wśród wielu zagrożeń zdrowotnych to właśnie udar u psa postępuje bardzo szybko i może znacznie uszkodzić organizm. Sprawdź, jakie objawy daje udar cieplny, a także, jak można mu zapobiegać. Psy wręcz uwielbiają wygrzewać się w słońcu i spędzać możliwie jak najwięcej czasu na zewnątrz. W końcu ruch i słońce to zdrowie, prawda? Niestety, nie jest to takie proste, bo nadmiar słońca i zbyt wysoka temperatura prowadzą do przegrzania psa, a w konsekwencji mogą wywołać nawet udar słoneczny u psa. Szczególnie niebezpieczny jest przegrzewanie zwierząt w podeszłym wieku, z nadwagą czy brachycefaliczną czaszką. Należy pamiętać, że każdego czworonoga należy chronić przed przegrzaniem, bo udar u psa może wystąpić w każdym wieku. Jak rozpoznać udar u psa? Pierwsza pomoc – jak jej udzielić i co zrobić potem? Sprawdź! Czy pies może dostać udaru? Jeśli zastanawiałeś się kiedykolwiek, czy pies może dostać udaru – tak, jak najbardziej. Udar cieplny u psa zdarza się znacznie częściej niż udar znany ludziom, czyli wylew krwi do mózgu. Jest on efektem stałej ekspozycji na wysoką temperaturę przy jednocześnie zachowanej wysokiej wilgotności powietrza. W efekcie organizm psa szybko osiąga poziom około 41-42 stopni, a że zwierzę nie jest w stanie się schłodzić, powstaje reakcja podobna do zapalnej. Jednocześnie w organizmie zwierzęcia brakuje tlenu, co również jest efektem nieodpowiedniej wymiany powietrza. Udar u psa – objawy Na początku warto zaznaczyć, że pies nie dostaje zwykle udaru od razu. Najpierw się przegrzewa, co widać po jego zachowaniu. Wówczas występują takie objawy jak: gwałtowne i nadmierne ziajanie, nieregularny i płytki oddech, szybki puls, próby ułożenia się w sposób, który chłodzi ciało. Te objawy powinny sprawić, że zareagujesz i przeniesiesz psa do miejsca, które będzie dla niego bardziej komfortowe. Jeśli jednak tego nie zrobisz, wystąpią kolejne reakcje zapowiadające udar u psa. Objawy wówczas są bardziej wyraźne: ślinotok, sucha skóra warg oraz wyraźny ciemnoczerwony kolor dziąseł i języka, drgawki ciała, osłabienie organizmu. Na te oznaki już trudno nie zareagować – zazwyczaj mówią o tym, że zaczyna się udar u psa. Objawy, które wymagają natychmiastowej reakcji oraz wizyty u lekarza weterynarii w ciągu kilku minut, to: wzrost temperatury ciała nawet do 42 stopni, wymioty oraz biegunka, utrata przytomności. Pamiętaj, że udar u psa często rozwija się bardzo szybko. Zależy to w dużej mierze od samego czworonoga, jego rasy i predyspozycji spowodowanych na przykład budową ciała. Zachowanie psa po udarze różni się znacznie od standardowego, dlatego objawów tej dolegliwości raczej nie sposób pominąć. Udar cieplny u psa – jakie mogą być tego przyczyny? Wiesz już, czy pies może dostać udaru – jakie jednak są tego przyczyny? Sprawdź, aby wiedzieć, na co szczególnie zwrócić uwagę. Predyspozycje związane z rasą i wiekiem Niektóre psy bardziej niż inne narażone są na udar. U psa predyspozycje do szybszego przegrzewania występują wraz ze skróconą kufą. Z tego powodu wszystkie rasy brachycefaliczne – buldożki, ale i boksery czy nawet shih tzu – mogą mieć problem z odpowiednim chłodzeniem organizmu przez dyszenie. Możesz założyć, że jeśli Twój pies chrapie albo wydaje chrapliwe dźwięki przy oddychaniu, to prawdopodobnie jest bardziej narażony na udar. Udar słoneczny u psa częściej występuje u czworonogów w podeszłym wieku oraz u szczeniąt. Związane jest to z zaburzeniami termoregulacji ciała. U szczeniąt nie jest ona jeszcze udoskonalona, przez co pies nie czuje też wewnętrznej potrzeby odpoczynku, gdy zaczyna się przegrzanie. Z kolei u psów starszych termoregulacja nie jest już na tak dobrym poziomie. Zwierzę może zacząć się chłodzić z opóźnieniem, co powoduje udar u psa. Zamknięcie w samochodzie Udar słoneczny u psa, zgodnie z nazwą, zdarza się przede wszystkim podczas ekspozycji na bezpośrednie słońce, ale nie tylko. Bardzo często jest on efektem zamknięcia w miejscu, które ma słabą wentylację. Z tego powodu udar u psa bardzo często jest konsekwencją zamknięcia w samochodzie wystawionym na wysoką temperaturę. Zamknięte okna sprawiają, że wewnątrz gromadzi się wilgotne powietrze o bardzo wysokiej temperaturze i małej zawartości tlenu. To bardzo szybko może doprowadzić do tego, że rozwinie się udar cieplny u psa. Zbyt ciasny kaganiec Kolejną sytuację, w której może wystąpić przegrzanie u psa, a w konsekwencji – również udar – to założenie czworonogowi zbyt wąskiego kagańca. Pies chłodzi się przede wszystkim poprzez dyszenie, czyli ziajanie. Ma wówczas szeroko otwarty pysk i wyciągnięty język. W momencie, gdy kufa psa jest zaciśnięta przez wąski kaganiec, pies nie może chłodzić wnętrza organizmu w tak efektywny sposób, jak tego potrzebuje. Z tego powodu bardzo szybko postępuje najpierw przegrzanie u psa, a potem – udar. Sprawdź również: Jaki kaganiec dla psa wybrać? Podpowiadamy, czym kierować się przy wyborze Udar u psa – pierwsza pomoc Co robić, gdy widzisz pierwsze objawy przegrzewania się psa? Przede wszystkim przenieś go w miejsce, które jest zacienione oraz stosunkowo chłodne. Świetnie sprawdzi się ułożenie czworonoga na chłodnej podłodze, na przykład z płytek ceramicznych. Oczyść wnętrze pyska psa z nadmiaru śliny, a także wymiocin, jeśli wystąpiły wymioty. Wyjmij język na wierzch, aby zwierzę się nie zadławiło. Nie podawaj wody ani jedzenia. Schłodź głowę i pachwiny swojego psa ręcznikiem zamoczonym w letniej wodzie. Nie wrzucaj psa do zimnej wody – spowoduje to szok termiczny! Nie nakrywaj go też mokrym ręcznikiem, bo jedynie pogorszysz sytuację. Gdy zauważysz udar u psa, pierwsza pomoc to tylko część działania. Niezbędna jest wizyta u lekarza weterynarii. Tylko specjalista może ocenić stan psa, obniżyć w bezpieczny sposób temperaturę jego ciała, podać płyny i wykonać wszelkie inne działania. Nieleczony udar kończy się nawet zmianami neurologicznymi, uszkodzeniem układu krwionośnego i oddechowego oraz śmiercią czworonoga. Po udarze konieczne jest szczególne dbanie o jego zdrowie. U niektórych psów pojawiają się objawy uogólnionego lęku. W takiej sytuacji warto je redukować, podając takie preparaty jak VetExpert Calm & Relax 30 kapsułek. Z kolei, dla wzmocnienia odporności, zwłaszcza u zwierząt, które były w bardzo poważnym stanie, przyda się Vetfood Immunactiv Balance 120 kapsułek – będzie on pomocny przy ogólnym osłabieniu organizmu. Udar słoneczny u psa – profilaktyka Udar u psa jest dolegliwością, która może doprowadzić do śmierci. Sprawdź, jak mu zapobiegać. Unikaj spacerów w wysokich temperaturach Psy w odróżnieniu od ludzi nie mają takiej zdolności pocenia się. Oddają ciepło przez pocenie się łap oraz intensywne ziajanie. Dlatego w zbyt gorące, słoneczne dni nie zmuszaj psa do spacerów czy innej aktywności. Na spacer zabieraj ze sobą wodę i szukaj miejsc zacienionych. Nigdy nie zostawiaj czworonoga w zamkniętych, ciasnych i niewentylowanych pomieszczeniach, a szczególnie w samochodzie na parkingu. Pamiętaj też, że rasy o krótkich kufach jak pekińczyk czy buldog, wymagają szczególnej ochrony przed przegrzaniem. Zapewnij psu stały dostęp do wody. Zadbaj o bezpieczny transport psa samochodem Udar u psa często występuje w efekcie jazdy samochodem. Z tego powodu w upalne dni zaplanuj jazdę wczesnym rankiem albo wieczorem i w nocy, kiedy temperatura jest znacznie niższa. Transportuj psa dobrze wentylowanym transporterem, dostosowanym do tego celu. Jednocześnie, zadbaj o to, aby temperatura w pojeździe nie przekraczała 19-20 stopni. Jeśli słońce grzeje w tylną szybę – zamontuj zawczasu odpowiednie osłony. Rób często postoje, na których pies załatwi swoje potrzeby oraz napije się wody. Przeczytaj także: Podróżowanie z psem – praktyczny poradnik od Apetete Wybierz odpowiedni kaganiec Jeśli Twój pies potrzebuje kagańca – wybierz model fizjologiczny. Nigdy nie pozwalaj psu biegać w za ciasnym kagańcu, nie zabieraj go też w nim na spacer. Wszystkie kagańce materiałowe, które ściskają kufę, nadają się wyłącznie do zakładania podczas zabiegów weterynaryjnych. Kaganiec powinien być na tyle duży, aby pies w nim wygodnie ziajał. Wiesz już, jak wygląda zachowanie psa po udarze i jak duże zagrożenie stanowi ta dolegliwość. Pamiętaj, aby odpowiednio chronić psa przed przegrzaniem – profilaktyka jest tutaj kluczowa. Zapamiętaj objawy udaru u psa i bądź czujny w stosunku do swojego czworonoga w największe upały. Sprawdź też produkty, które znajdziesz w sklepie – będą one pomocne w przywróceniu psa po udarze do dobrej kondycji.

Vet Expert Neurosupport preparat na układ nerwowy dla psów i kotów 45tabl. - od 66,78 zł, porównanie cen w 14 sklepach. Zobacz inne Odżywki i witaminy dla psów, najtańsze i najlepsze oferty, opinie.

Tomaszewska podkreśla, że upały szczególnie niebezpieczne są dla psów tzw. krótkoczaszkowych, czyli buldogów angielskich, mopsów, pekińczyków. Te rasy psów z racji krótkiej czaski mają krótszy i mniej wydolny układ oddechowy. Mniejsza wydolność układu oddechowego wpływa również na mniejszą wydolność układu naczyniowo-sercowego. Psy chłodzą się przez przede wszystkim przez ziajanie, a rasy krótkoczaszkowe mają mniejsze możliwości schłodzenia się. "Krótka czaszka, krótki pysk mało miejsca do chłodzenia się" - wyjaśnia. Jak rozpoznać udar u psa? Najczęstszymi objawami udarów są: przyspieszony oddech, przyspieszona praca serca, słanianie się, wymioty i omdlenia. Udarom towarzyszą również bóle głowy. Można je rozpoznać po tym, że pies w dziwny sposób opiera głowę o jakieś przedmioty, czasami kręci się w kółko, a nawet obija głową o coś twardego. "Jeżeli zaobserwujemy u pasa takie objawy, w pierwszej kolejności należy go schłodzić, podać mu do picia wodę, której temperatura będzie niższa od temperatury powietrza. Jeżeli to nie pomaga i objawy nie ustępują należy udać się z psem do lecznicy. Tam – o ile będzie taka potrzeba – psu zostanie podany tlen, płyny i odpowiednie leki" – poradziła Tomaszewska. Zwróciła uwagę, że właściciele czworonogów zapominają o tym, by nie wyprowadzać ich na spacer po rozgrzanym chodniku, a szczególnie asfalcie. Pies może poparzyć sobie opuszki łap. Źródło: PAP Udar cieplny u psa. Wysoka temperatura i wilgotność otoczenia, aktywność fizyczna w trakcie upału oraz zbyt długie wystawienie na bezpośrednie działanie promieni słonecznych mogą prowadzić u psa do udaru. Udar słoneczny u psa to stan, gdy temperatura ciała pupila sięga od 40°C do 43°C. ZadowolonyPrzyczyny problemów z sercem u psów Oznaki, że Twój pies miał udar Pierwsza pomoc dla psaDiagnoza choroby Terapia problemów z sercem psaRehabilitacja i profilaktyka Zapobieganie Wniosek dotyczący udaru Czworonożne zwierzęta, żyjące obok ludzi, często cierpią na te same choroby, co ich właściciele. Głaskanie psa nie jest wyjątkiem. Najczęściej ta choroba wyprzedza psy już w wieku: dla młodych psów, a zwłaszcza szczeniąt, problem nie jest tak istotny. Jednak mikroudar u psa może wystąpić w każdym wieku. W artykule rozważymy cechy udaru, poznamy przyczyny tej patologii, objawy, jak leczyć chore problemów z sercem u psówSkok może być dwojakiego rodzaju:niedokrwienny; występuje z powodu zablokowania naczynia krwionośnego. Krwotok wiąże się z bezpośrednim pęknięciem naczynia z powodu ścieńczenia jego ścian lub zbyt wysokiego ciśnienia krwi. Należy pamiętać, że udarowi krwotocznemu zwykle towarzyszy krwiak, który naciska na w taki sposób, że istnieją tylko dwie bezpośrednie przyczyny udaru u psów: albo naczynie jest zatkane, albo pękło. Ale istnieje wiele czynników, które mogą prowadzić do takich stanów patologicznych, są to:zatrucie chemikaliami, lekami;uraz głowy;guz mózgu;choroby sercowo-naczyniowy Natura;patologia narządów układu krążenia;choroby narządów wydalniczych;zaburzenia endokrynologiczne, w tym cukrzyca i otyłość, problemy z tarczycą;Czasami helminthiasis prowadzi do podobnej patologii, ale w tym celu pies musi być zarażony robakami przez długi czas. W rzadkich przypadkach przyczyną patologii jest nowotwór nowotworowy. Ponadto czynniki wywołujące udar mózgu u psów to:choroby przewlekłe:związane z wiekiem zmiany związane ze starzeniem się;bezruch zwierzęcia;nieodpowiednia zwierzę ma którykolwiek z wymienionych powyżej czynników ryzyka, grozi mu udar mózgu: zwłaszcza w momencie burzliwej radości, stresu, zaostrzenia choroby lub silnego pamiętać, że udar występuje częściej u psów dojrzałych i starszych, a także u przedstawicieli ras dużych częściej niż u małych psów „pokojowych”. Ponadto psy miejskie są bardziej podatne na udar niż psy żyjące na wsiach. Udar u zwierzęcia może przybrać następujące formy:rozległy (najcięższy przypadek);wiele;punkt;mała ogniskowa lub że Twój pies miał udarPierwsze objawy udaru u psów widać gołym okiem: każdy właściciel czworonożnego przyjaciela, nawet niedoświadczony, zauważy zmiany w zachowaniu zwierzaka. Pies z rozpoczętym udarem jest przestraszony, nadmiernie podekscytowany, nie reaguje na głos lub słabo, nie jest w stanie wykonywać z udarem w początkowej fazie zwierzę albo chodzi w kółko, albo wędruje po mieszkaniu. Czasami pies podchodzi do ściany i opiera o nią czoło: może stać w ten sposób dość długo. Zwierzę może również odpoczywać na podłodze. Psy o zwiększonej wrażliwości nerwowej częściej wpadają w panikę i stają się tych objawach właściciel musi zebrać siły, nie wahać się długo i pilnie zabrać zwierzę do weterynarza lub wezwać specjalistę w domu. W przypadku tej choroby ważne jest, aby jak najszybciej zapewnić psu pomoc jednak pamiętać, że objawy mogą czasami być prawie niezauważalne. Jeśli dojdzie do mikroudaru, pies może w ogóle na niego nie zareagować, ale po prostu więcej spać lub położyć się. Zaznaczamy jednak, że w tym przypadku ogólny stan psa będzie bolesny: nie będzie miał apetytu, pojawi się apatia do spacerów, do obcych, a pies nie będzie już odpowiednio reagował na swoich ukochanych objawów:Może zostać utracona aktywność ruchowa jednej lub więcej z udarem zauważalna jest asymetria kufy - powieka zwierzęcia lub warga że źrenice psa są różnej wielkości. Ponadto inaczej reagują na bodźce świetlne: jeden uczeń jest wolniejszy od psa spada, zwierzę oddycha nierówno, z trudem. Często jednym uderzeniem pies zwija się w udar jest ciężki, pies może zapaść w śpiączkę. W tym przypadku zwierzę leży na boku, w ogóle nie wykonuje żadnych ruchów. W tym samym czasie jej oczy zaszkliły się, co w połączeniu z nieruchomym ciałem może bardzo przestraszyć właścicielkęZwróć uwagę, że od momentu pojawienia się pierwszych objawów, do momentu zapadnięcia psa w śpiączkę, mija czasem bardzo mało czasu. Dlatego pilnie należy zapewnić zwierzęciu opiekę weterynaryjną. Jeśli pomoc nie zostanie zapewniona przez pierwsze trzy godziny po udarze, pies prawdopodobnie stanie się niepełnosprawny lub pomoc dla psaJeśli zauważysz pierwsze oznaki udaru u psów, zwierzę potrzebuje pilnej wykwalifikowanej opieki weterynaryjnej. Żaden właściciel, nawet jeśli ma duże doświadczenie w opiece nad psami, nie będzie w stanie samodzielnie pomóc w tej sprawie. Jeśli to możliwe, lepiej wezwać lekarza w domu, jeśli nie jest to możliwe, należy pilnie zabrać psa do zwierzę ma obrożę, zdejmij ją: ważne jest, aby pies miał możliwość pełnego wdychania powietrza. Jeśli pies zachowuje się zbyt podekscytowany lub agresywny, nie zabrania się podawać mu łagodnego środka uspokajającego na bazie naturalnej rośliny - nalewki waleriany lub serdecznika. Podczas transportu zwierzęcia ważne jest, aby pies nie zakrztusił się własną śliną - lepiej położyć go na nie nakładaj zimna na głowę psa, jak zalecają niektóre fora tematyczne. Zimno może w tym przypadku tylko uszkodzić, ponieważ nie uchroni cię przed pojawieniem się krwiaka, ale może utrudniać krążenie krwi w dotkniętym obszarze możesz dać psu pigułki, spróbuj zrobić mu jakiś zastrzyk - oczywiście, jeśli sam właściciel nie jest profesjonalnym weterynarzem. Lepiej uspokoić zwierzaka głosem, starać się zmniejszyć jego stres miękkimi pociągnięciami. I szybciej dotrzesz do chorobyAby zdiagnozować udar mózgu u psa, konieczne jest przeprowadzenie badań w warunkach klinicznych. Specjalista w klinice w tym przypadku zwykle przepisuje następujące procedury:badania krwi i moczu;badanie płuc w postaci prześwietleń i USG;EEG i MRI tylko wyniki badań dotrą do lekarza, będzie mógł postawić dokładną diagnozę i rozpocznie się problemów z sercem psaUdar występuje z powodu uszkodzenia naczynia krwionośnego. Dlatego lekarz weterynarii musi rozwiązać dwa problemy w leczeniu:zatrzymać rozwój patologii;przeprowadzić terapię trwa w zależności od wieku psa, zaawansowania choroby, czynników komplikujących od tygodnia (przy mikro udarach) do kilku miesięcy (w ciężkich przypadkach).Zwierzęciu przepisuje się następujące rodzaje terapii:środki przeciwbólowe do łagodzenia bólu;leki uspokajające porządkujące układ nerwowy, zmniejszające poziom pobudzenia, agresji;leki moczopędne;leki zapobiegające pojawianiu się drgawek i drgawek;W razie potrzeby przepisywane są również środki uspokajające, neuroleptyki i inne rodzaje leków. Równolegle z leczeniem udaru prowadzona jest również terapia choroby podstawowej, która doprowadziła do tego stanu psa. Leczenie udaru u psów obejmuje różne leki. Tak więc, aby znormalizować funkcjonowanie układu sercowo-naczyniowego, zwierzę otrzymuje leki takie jak Sulfokamfokaina, Kordiamina. Diuretyki są przepisywane w celu powstrzymania obrzęku po jednym pociągnięciu następują kolejne, są one zatrzymywane przez zastrzyki Complamin, Trental. Spośród leków uspokajających największą skuteczność w tym przypadku wykazują Relanium i poprawić przepływ krwi w mózgu, psu przepisuje się kwas nikotynowy. W przypadku wystąpienia paraliżu zaleca się leczenie preparatem Prozerin. Drgawki i drgawki są eliminowane przez Benzonal. Mydocalm jest wskazany w celu zmniejszenia napięcia pamiętać, że jeśli zwierzę nie jest jeszcze za stare, nie cierpi na żadne poważne choroby przewlekłe, to dzięki odpowiednim środkom podejmowanym w odpowiednim czasie po udarze szybko wyzdrowieje. Zwykle stan zwierzęcia poprawia się po 2-3 dniach, a dosłownie za 2-3 tygodnie zwierzak będzie mógł towarzyszyć właścicielowi na spacerze, jakby nic się nie ciężkich przypadkach lub przy przedwczesnej pomocy udar może spowodować paraliż kończyn. W wyniku takiego powikłania pies może całkowicie lub częściowo utracić aktywność ruchową. Ponadto u starszych psów po udarze prawdopodobny jest spadek wzroku i domu należy przestrzegać wszystkich zaleceń lekarza. Pamiętaj, aby podać psu wszystkie leki przepisane przez weterynarza. Jeśli nie jest to zabronione, możesz pić zwierzę z leczniczymi wywarami ziołowymi w celu ogólnej promocji zdrowia. Ponadto w leczeniu udaru zwierzęciu pokazywany jest masaż i specjalne kąpiele o działaniu zwierzęciu jakiekolwiek leki bez wiedzy lekarza;podawać zastrzyki z lekami nie przepisanymi przez weterynarza;nakładaj zimne okłady na głowę i profilaktykaKilka ważnych punktów dotyczących leczenia i rehabilitacji psa po udarze. Ważne jest, aby zrozumieć, że tylko wykwalifikowany lekarz weterynarii może zapewnić skuteczną pomoc w tym przypadku. Udar nie jest przypadkiem, w którym mogą pomóc domowe środki czy tradycyjna medycyna. Lepiej też pominąć porady znajomych miłośników psów i sympatyków psów i udać się prosto do kliniki drogą bezpośrednią. Dzięki temu oszczędzasz czas, możesz zapewnić zwierzęciu realną pomoc na czas, a czasem uratować mu okresie rekonwalescencji ważne jest, aby uważnie i odpowiedzialnie przestrzegać wszystkich zaleceń lekarza weterynarii. Należy zadbać o to, aby zwierzę przebywało w komfortowym, spokojnym środowisku, wykluczającym stres, brak pożywienia i inne negatywne czynniki z jego życia. Ponadto ważne jest, aby chronić psa w okresie leczenia i rekonwalescencji po udarze: przeziębienia i zwierzę jest sparaliżowane w wyniku udaru, będzie musiało masować, leczyć skórę, aby zapobiec karmić psa karmą niskotłuszczową - kilka razy dziennie, ale w małych porcjach. Nie pozwól dużemu psu gryźć kości, ścięgien: potrawy powinny być półpłynne lub miękkie w zapobiec udarowi, zaleca się przestrzeganie kilku prostych zaleceń:regularnie chodzić ze swoim zwierzakiemdać zwierzęciu możliwą aktywność fizyczną;chronić zwierzę przed zbyt dużym stresem;właściwie karm psa, monitoruj jego wagę, zapobiegaj dotyczący udaruTak więc dowiedzieliśmy się, czym jest udar u psa. Ta niebezpieczna patologia może nawet prowadzić do paraliżu zwierzęcia, a czasami powoduje śmierć. Dlatego należy uważnie monitorować stan zdrowia pupila, podejmować działania profilaktyczne zwiększające jego odporność i poprawiające samopoczucie, dbać o dietę i codzienną rutynę psa. A w przypadku udaru należy bezzwłocznie zabrać psa do kliniki, gdzie może otrzymać niezbędną wykwalifikowaną pomoc. Udar cieplny u psa - przyczyny, objawy, sposoby zapobiegania. Zadbaj latem o zdrowie i bezpieczeństwo swojego pupila. Barbara Romańczuk. 19 czerwca 2023, 19:59

Mój pies, prawie 14-letni, który mieszka na dworze dostał wylewu. Budę ma ocieplaną w środku wyścielone, ale mrozy były coraz groźniejsze i chcieliśmy wziąć ja do domu. Pies zaczął się przewracać, no typowe objawy dla wylewu, więc zadzwoniliśmy do lekarza, on od razu, że taki stary pies to trzeba będzie uśpić, ale nie zgodziłem się na to. Mimo że ma już swoje lata, biega wolniej, słyszy słabo, widzi gorzej, to nadal bardzo dobry pies, któremu formy pozazdrościć mogłoby sporo młodszych. Lekarz przyjechał, stwierdził, że to wylew i że wydawało mu się, że pies gorzej wyglądać musi jak na swoje lata. Weterynarz był w środę, dał jej jakieś zastrzyki (nie wiem jakie), które należy dawać co dwa dni, zostały jej jeszcze na jutro i środę. Pies cały czas znajduje się w piwnicy, gdzie ma ciepło, wydaje się smutny, że musi tam siedzieć, odżywa dopiero, gdy wychodzi na dwór. Już dzisiaj nawet lekko biegała, ale dalej potykała się, przy potrząsaniu głową traciła równowagę i prawie przewracała. Nie za bardzo chce jeść, chociaż przed chwilą zjadła i to dość dużo, co mi poprawiło nastrój. Zastanawiam się co dalej, bo zastrzyki się kończą, a weterynarz nie przewidział chyba nic innego, a wydaje mi się, że to chyba nie wystarczy. Ile pies dochodzi do siebie po takim wylewie? Moja suczka to stafford. Dobrze by było poprosić lekarza o tabletki o nazwie Karsivan (chociaż na miesiąc), codziennie podawać 2 tabletki witaminy b1, można poprosić lekarza o receptę na lek w ampułkach do podawania pod skórę (zastrzyki mogą robić Państwo sami) o nazwie Nivalin - również podawać przez około miesiąc czasu, nie wiem jakie leki otrzymuje Państwa psiak, ale napewno potrzebny jest przez pierwszy tydzień antybiotyk, równoczeście trzeba prowadzić terapię sterydową - lekarz może podać środek który działa 7 dni lub zalecić przyjmowanie leku doustnie - np. Encorton. Pozdrawiam

Ujed ili udar psa, mesta za obavljanje trgovine i uslužnih delatnosti. W54.6. Ujed ili udar psa, prostori za obavljanje industrijske i građevinske delatnosti. W54.7. Ujed ili udar psa, farma. Bez starosnih ograničenja. Bez rodovnih ograničenja. W54.8. Ujed ili udar psa, ostala specifična mesta. Udar cieplny - czym jest i jak ratować psa Wysoka temperatura otoczenia w połączeniu z brakiem wody do picia i odpowiedniej wentylacji, może spowodować niebezpieczne podniesienie temperatury ciała psa i w bardzo krótkim czasie doprowadzić do jego śmierci. Mimo stałego informowania, przypominania i ostrzegania, każdego roku z powodu niefrasobliwości właścicieli w strasznych męczarniach umierają pozostawione na balkonach lub w zamkniętych samochodach psy. Na szczęście dostrzegają to przechodzący obok ludzie i spieszą im na pomoc. Ponieważ wszystko wskazuje na to, że nadchodzących latach przyjdzie się nam mierzyć z coraz większym upałem, warto wiedzieć jak rozpoznać udar cieplny i jak udzielić nieszczęśnikowi pierwszej pomocy. Dlaczego u psa tak szybko dochodzi do przegrzania organizmu ? Warunkiem prawidłowego funkcjonowania organizmu jest harmonijny przebieg całego szeregu warunkujących życie reakcji chemicznych i biochemicznych, które muszą dokonywać się w ściśle określonej temperaturze. W momencie, kiedy dochodzi do jego przegrzania zaczynają się problemy, bo przebieg tych reakcji ulega poważnemu zakłóceniu. Wprawdzie natura wyposażyła zarówno nas, jak i nasze psy w system adaptacyjny, który pozwala przetrwać przez jakiś czas, niestety jego możliwości są bardzo ograniczone. To powoduje, że trzeba się spieszyć, bo czas na ratunek jest wyjątkowo krótki. Stworzenia „zimnokrwiste” nie mają zdolności adaptacyjnych i w przypadku upału mogą chronić się przed przegrzaniem schodząc głęboko pod ziemię, tam gdzie znajdują odpowiednią dla siebie temperaturę. Czasem robią to również wiedzione instynktem psy: wykopują głęboki dół, chowają na jego dnie szczenięta i osłaniają je własnym ciałem przed zimnem lub przed upałem. Natomiast istoty ciepłokrwiste, do których należy i pies i człowiek, posiadają mechanizm adaptacyjny, który pozwala niezależnie od wahań temperatury otoczenia utrzymać przez cały czas jednakową temperaturę ciała. Dla człowieka jest to około 37°C, dla psa około 38°C. Niestety w przypadku skrajnie wysokich temperatur, to zabezpieczenie szybko przestaje działać. Mechanizm regulacji termicznej organizmu jest bardzo skomplikowany. W uproszczeniu jego działanie można porównać do izolacji cieplnej mieszkania, w którym solidne mury w zimie stanowią zaporę przed utratą ciepła, natomiast w lecie chronią mieszkańców przed upałem i powodują, że w domu, jeśli zamkniemy okna, panuje przyjemny chłód. Dla psa takim izolatorem jest sierść, która u większości ras bardzo skutecznie chroni psa przed zimnem a w lecie przed przegrzaniem. Dlatego poważnym błędem jest często spotykane nadmierne skracanie a nawet całkowite golenie sierści przed nadejściem lata, ponieważ odkryta i nieprzyzwyczajona do słońca skóra może ulec poparzeniu, a organizm psa przegrzaniu. Można dla ułatwienia pielęgnacji trochę ją skrócić, ale zawsze należy pozostawić co najmniej 3-5 cm warstwę owłosienia, żeby nie dopuścić do poparzenia skóry i zaburzenia termicznej równowagi organizmu, bo sierść chroni psa zarówno przed zimnem jak i przed upałem. Powtórzmy więc jeszcze raz: golenie psiej sierści w przekonaniu, że psu będzie chłodniej jest błędem, bo pozbawia go ochrony przed wysoką temperaturą otoczenia i zwiększa niebezpieczeństwo przegrzania organizmu. Sposoby naturalnego schładzania organizmu Dla każdego organizmu można ustalić tzw. punkt neutralności termicznej, przy którym znajduje się on w komfortowej sytuacji i nie odczuwa potrzeby by ją zmienić, tzn. podnieść lub obniżyć. U człowieka, który przebywa na dworze bez ubrania jest to 21°C, natomiast pies komfortowo czuje się w temperaturze 10°C. Oznacza to, że mechanizm obronny przed przegrzaniem u psa musi się włączyć dużo wcześniej niż u człowieka, teoretycznie już w temperaturze niewiele przekraczającej 10°C. U psa powinien być on dużo bardziej wydajny, a niestety nie jest. My mamy specjalny środek termoregulacji, który umożliwia utrzymywanie stałej temperatury naszego organizmu, znajduje się on w podwzgórzu, w centralnym miejscu układu nerwowego. To do niego z umieszczonych w różnych częściach ciała receptorów dochodzą sygnały o wyziębieniu lub przegrzaniu i to on we właściwym momencie wysyła bodźce mające na celu uruchomienie odpowiedniej reakcji obronnej: podniesienia temperatury na skutek nasilenia metabolizmu, lub jej obniżenie poprzez oddawanie ciepła na zewnątrz ciała. Dzięki jego działaniu w upalny dzień człowiek się poci, a krople potu parując powodują schładzanie organizmu. Można to łatwo sprawdzić: wystarczy poślinić palec i dmuchnąć, a poczujemy chłód, to tłumaczy, dlaczego łatwiej znosimy upał w przewiewnych miejscach. Nasz czworonożny przyjaciel praktycznie jest tego mechanizmu pozbawiony. Pies się nie poci, wprawdzie na spodzie łap ma gruczoły potowe, ale dla termoregulacji nie mają one najmniejszego znaczenia. Niech nas nie zmylą widoczne na kafelkach w upalny dzień wilgotne ślady łap, bo służą one jedynie do pozostawiania znaków zapachowych. Pozostaje mu więc tylko dyszenie, tym bardziej intensywne, im silniejsze jest przegrzanie jego organizmu. Podczas dyszenia poszerzają się naczynia krwionośne języka, który wskutek tego znacznie zwiększa swoją objętość, jest przekrwiony i bez przerwy zalewany śliną. Krew, która przez niego przepływa, na skutek powodowanego dyszeniem ruchu powietrza odprowadza ciepło, podobnie jak wysychająca na palcu ślina. U psów o dużych małżowinach usznych, niewielka ilość ciepła może zostać oddana za pośrednictwem znajdujących się w nich naczyń obwodowych. Wszystko to razem jest jednak dalekie od potrzeb. Na dodatek podczas dyszenia pies uruchamia znaczną ilość mięśni, co powoduje ich rozgrzewanie. Powstaje paradoksalna sytuacja w której dyszenie, które ma spowodować obniżenie temperatury, w efekcie ją podnosi, dzieje się tak dlatego, że system regulujący temperaturę organizmu przestaje działać. Jak widać pies znacznie gorzej radzi sobie z przegrzaniem niż człowiek, dlatego od tego momentu jego stan zaczyna się dramatycznie pogarszać. Jeśli natychmiast nie otrzyma pomocy - umrze. Objawy udaru cieplnego Podczas upalnych dni właściciel psa powinien być wyczulony na wszystkie jego zachowania, które mogą być zwiastunem udaru cieplnego. Jest to tym bardziej konieczne, że każdy następny, dołączający się do poprzednich objaw, świadczy o tym, że jego stan się pogarsza i ma coraz mniej szans na przeżycie. Popatrzmy więc, co powinno nas zaniepokoić: • nasilone ziajanie Ponieważ psy się nie pocą, jedynym sposobem pozwalającym usunąć nadmiar ciepła z ich organizmu jest ziajanie. Robią to zawsze wtedy, kiedy jest im za ciepło i jest to normalne pod warunkiem, że mają nieograniczony dostęp do świeżego powietrza i wody, które są im niezbędne, by mogły sobie same poradzić ze schładzaniem swego ciała. O ile więc normalne ziajanie nie jest niczym niepokojącym, bo jest to w istocie jedyny sposób usuwania nadmiaru ciepła, o tyle szybkie ziajanie powinno właściciela psa poważnie zaniepokoić. Za normę uważa się charakterystyczną dla danej wielkości psa częstotliwość oddechu: dla psów w dużych jest to 10 oddechów na minutę, dla psów małych - 30 oddechów na minutę. Przy tej częstotliwości organizm psa sam sobie poradzi z utrzymaniem właściwej temperatury ciała. Niestety przy bardzo wysokiej temperaturze otoczenia, również temperatura ciała psa zaczyna niebezpiecznie wzrastać, bo jego organizm nie jest już w stanie poradzić sobie z jej obniżeniem. Dowodem, że jesteśmy już na tym etapie jest włączenie się systemu termoregulacji, który przez odpowiednie receptory wymusza zwiększenie częstotliwości oddechów w celu usunięcia nagromadzonego w organizmie ciepła. Najczęściej towarzyszy temu ślinotok. Jest to moment, w którym konieczne jest podjęcie natychmiastowych działań zmierzających do obniżenia temperatury, bo od tego momentu stan psa może się bardzo szybko pogarszać. • szybkie, płytkie oddechy Normalna ilość oddechów na minutę całkowicie wystarcza na pełne dotlenienie organizmu. Kiedy na skutek przegrzania następuje zwiększenie ich częstotliwości, stają się one jednocześnie coraz to płytsze, czyli mniej efektywne co powoduje, że pies otrzymuje coraz mniej tlenu i z każdą minutą trudniej mu będzie oddychać. Reakcją jest próba zwiększenia ilości oddechów, które nie są jednak w stanie przywrócić mu komfortu oddychania, bo te oddechy, im jest ich więcej, są coraz to płytsze. • blade, szare albo sine błony śluzowe O postępującym niedotlenieniu świadczy również zmiana barwy śluzówek oczu, jamy ustnej oraz dziąseł. Zdrowe błony śluzowe powinny być dobrze ukrwione i mieć wyraźnie różowe zabarwienie. Żeby sprawdzić prawidłowość ukrwienia wystarczy lekko nacisnąć dziąsło, po cofnięciu palca zobaczymy, że miejsce ucisku na moment stało się jasne, ale po chwili powinno wrócić do barwy różowej. Jest to prawidłowa reakcja, dzieje się tak dlatego, że podczas ucisku krew zostaje mechanicznie wypchnięta z naczyń włosowatych, by chwilę po jego zwolnieniu, ponownie do nich powrócić. Jest to tzw. test kapilarny, który stosuje się do oceny wydolności układu krążenia. Ustąpienie wywołanej uciskiem bladości w ciągu dwóch sekund świadczy o prawidłowym ukrwieniu organizmu. Natomiast utrzymująca się bladość lub szarość błon śluzowych i towarzysząca jej często suchość nosa, warg oraz języka, są objawem narastającej niewydolności systemu termoregulacji i zaburzeń w układzie krążenia. • przyspieszenie akcji serca Podczas przegrzania, na skutek częstych i płytkich oddechów pogarsza się utlenienie krwi, a organizm psa próbuje się przed tym bronić przyspieszeniem pracy serca. Tętno staje się szybkie i płytkie. Mierzymy je na wewnętrznej stronie uda, na tętnicy udowej, Po jej uciśnięciu palcem wyczujemy tętno, które u zdrowego psa powinno wynosić: u dorosłych psów dużych 70-100, średnich 80-130, a małych 90-160 uderzeń na minutę. Słaba wyczuwalność i niemiarowość tętna świadczy o niewydolności układu krążenia. • hipertermia - podniesienie temperatury ciała System regulacji termicznej nie działa. W tej sytuacji nic już nie powstrzymuje postępującego przegrzania organizmu. Normalna temperatura ciała psa mierzona doodbytniczo wynosi 38/39°C, natomiast w temperaturze przekraczającej 41 - 42°C. zachodzą już nieodwracalne zmiany tkanek, następuje ich rozpad oraz utrata właściwości białek, a w efekcie obumieranie komórek. Jest to już przedostatni etap dramatu i ostatnia szansa na uratowanie psu życia. • stopniowa utrata przytomności, śpiączka , drgawki Na skutek drastycznego wzrostu temperatury ciała spada ciśnienie, a ponieważ natleniona krew nie jest doprowadzana do centralnego układu nerwowego, pies traci przytomność. Z tego etapu psa może wyprowadzić jedynie lekarz weterynarii, wszelkie działania podejmowane przez właściciela, biorąc pod uwagę fakt, że pies jest w głębokim wstrząsie, mogą się niestety okazać niewystarczające. Choć oczywiście nigdy nie należy ustawać w próbach ratowania mu życia. Sytuacja jest krytyczna, kiedy pies przestaje dyszeć, tym samym przestaje się bronić. Następuje obrzęk płuc i zgon. Jak ratować psa z udarem cieplnym ? Udar cieplny zaliczany jest do stanów zagrożenia życia, trzeba więc działać bardzo sprawnie i szybko. Jeśli pies w krótkim czasie nie otrzyma pomocy i nie zostanie zawieziony do weterynarza, szanse na jego uratowanie mogą być naprawdę niewielkie. Co więc należy zrobić w przypadku udaru – najlepiej by było, żeby natychmiast trafił do lekarza weterynarii, gdzie otrzyma fachową pomoc. Nie wolno z tym zwlekać ponieważ pies w tym stanie wymaga bardzo intensywnej terapii. Trzeba więc szybko ustalić, gdzie jest najbliższa lecznica, sprawdzić, czy jest czynna i uprzedzić lekarza, że wieziemy psa z udarem. Czas potrzebny na dojazd jest nie bez znaczenia, bo czasem transportowanie psa do lekarza w przegrzanym samochodzie może znacznie pogorszyć jego stan i być dla niego bardziej niebezpieczne niż wyniesienie go na zewnątrz i udzielenie pierwszej pomocy zmierzającej do obniżenia temperatury ciała: • Jeśli pies leży na słońcu lub w samochodzie, niezwłocznie przenosimy go w zacienione i najlepiej przewiewne miejsce. Kładziemy go na boku, prostujemy szyję, udrażniając drogi oddechowe, oczyszczany szmatką jamę ustną ze śliny i wyciągamy język układając go tak, żeby nie blokował gardła i nie utrudniał psu oddychania. • Moczymy ręcznik lub jakąkolwiek tkaninę chłodną ale nie lodowatą wodą i kładziemy psu kompres na głowę i szyję oraz na nogi. Lodowata woda może doprowadzić do szoku termicznego i zamiast pomóc, spowodować znaczne pogorszenie jego zdrowia. • Jeśli mamy wodę w rozpylaczu, można nią spryskać całe ciało psa lub ewentualnie zwilżyć je szmatka lub gąbką i przy pomocy kartonu lub kawałka tkaniny i energicznie go wachlować, bo ruch powietrza powoduje szybsze parowanie wody i obniżenie temperatury ciała. • Żeby ocenić stan psa i podjąć decyzję co do dalszych czynności, warto zmierzyć mu tętno, policzyć ilość oddechów i obejrzeć śluzówki. Podanie tych parametrów lekarzowi pozwoli mu na ocenę stanu psa i udzielenie ewentualnych wskazówek. Nie jest wykluczone, że dla ratowania psa konieczne będzie wykonanie sztucznego oddychania. • Jeśli mamy pewność, że lecznica jest gotowa na przyjęcie psa, układamy go na tylnym siedzeniu samochodu. Nigdy nie wolno umieścić go w nagrzanym samochodzie, temperatura w jego wnętrzu powinna najpierw zostać obniżona przez włączenie silnika i klimatyzacji, po uprzednim zamknięciu wszystkich drzwi i okien. Kiedy pies już zostanie ułożony na tylnym siedzeniu, można w czasie dojazdu otworzyć wszystkie okna, żeby zapewnić odpowiednią cyrkulację powietrza pod warunkiem, że to obniży a nie podwyższy temperaturę w jego wnętrzu. • Podczas ratowania psa wodę do picia można podawać mu tylko wtedy, kiedy jest w pełni przytomny. Powinna być lekko chłodna ale niezbyt zimna i jeśli ma na to ochotę, może ją pić do woli. Nigdy nie wolno nieprzytomnemu psu wlewać wody do pyska ani podawać mu jakichkolwiek leków. Najczęściej ofiarą udaru cieplnego stają się psy zamknięte podczas upału w samochodzie. Nierzadko widzimy stojący w słońcu, całkowicie zaparowany od wewnątrz samochód a w nim pies, który z trudem łapie powietrze i jeśli natychmiast nie otrzyma pomocy nie ma szans na przeżycie. Już po 10 minutach od zamknięcia samochodu temperatura w jego wnętrzu może sięgać 60°C, a po następnych pięciu pies już nie żyje. W tym przypadku największym problemem jest dostanie się do zwierzęcia, żeby udzielić mu pomocy. Jedyna rzecz jaką w tej sytuacji trzeba i obecnie już można w majestacie prawa zrobić, jest rozbicie szyby, otwarcie drzwi i wyniesienie psa na zewnątrz. Pozostawienie psa w samochodzie w czasie upału uznane zostało przez prawodawcę jako znęcanie się nad zwierzęciem i jako takie traktowane jest jako przestępstwo. W takiej sytuacji Policja oraz Straż Miejska są uprawnione do wybicia szyby w samochodzie i udzielenia psu pomocy. Jeśli więc widzimy psa, który dusi się z braku powietrza w zamkniętym samochodzie, należy zadzwonić pod numer alarmowy 112 i wezwać pomoc. Aby udokumentować konieczność interwencji warto zrobić zdjęcie zamkniętego w samochodzie psa, a w ostateczności rozbić szybę, pamiętając oczywiście o tym, że prawo upoważnia do tego rodzaju działania tylko wtedy, kiedy psu rzeczywiście grozi niebezpieczeństwo utraty życia. Zawsze trzeba zacząć od próby znalezienia właściciela, dopiero jeśli te usiłowania nie przyniosą skutku, mamy prawo podjąć bardziej drastyczne kroki zmierzające do uwolnienia psa. Jeżeli pies zamknięty w samochodzie ledwo oddycha, ma konwulsje, traci przytomność, mamy prawo wybić w samochodzie szybę, aby go ratować. W tej sytuacji życie zwierzęcia jest wyższą wartością niż szyba w samochodzie i taka interwencja jest w pełni uzasadniona. Po udzieleniu na miejscu pierwszej pomocy, zawsze, nawet jeśli nie wykazuje już żadnych niepokojących objawów, należy jak najszybciej zawieźć psa do lecznicy, bo jego życie nadal jest w niebezpieczeństwie, nawet, jeśli już kontaktuje i reaguje na otoczajacych go ludzi. Z pewnością zostanie przyjęty natychmiast, bez oczekiwania w kolejce, bo jest to sytuacja zagrożenia życia. Po powrocie z lecznicy trzeba zapewnić mu spokojne, chłodne miejsce do wypoczynku, w którym będzie mógł czuć się bezpiecznie i wracać do zdrowia. Musi mieć stały dostęp do świeżej wody, co do jedzenia, zaleca się niewielkie, lekkie posiłki, ale dopiero wtedy, kiedy pies zaczyna przejawiać zainteresowanie swoją miską. Udar cieplny jest dla niego bardzo dużym stresem dlatego trzeba mu zapewnić możliwość spokojnej nieponaglanej rekonwalescencji. Ropień zęba u psa – ropne zapalenie korzeni Najczęściej nie jest widoczny „gołym okiem”.Związany jest z gromadzeniem się ropy w tkankach okołozębowych. Ropa i bakterie w niej się znajdujące niszczą kość i penetrują tkanki miękkie, często dochodzi do wytworzenia nieleczących się przetok w okolicy podoczodołowej.

Film zrobiony na zlecenie weterynarza w celu postawienia diagnozy. Pierwszy wet do którego pobiegliśmy z psem w drgawkach zdiagnozował padaczkę, dopiero "nasz" wet (Dr. Lenarcik) u którego leczyliśmy poprzedniego psa i do którego mamy ogromne zaufanie, kazał sfilmować atak i na podstawie zapisu video 2 ataków postawił diagnozę, że to nie padaczka

udar cieplny, infekcja bakteryjna, spożycie słodkiego, tłustego lub pikantnego jedzenia dla ludzi. bolesność gardła. Jaki jest powód tego, że pies wymiotuje pianą, czyli przyczyny i leczenie. Przypadek, gdy czworonóg zwraca różową, gęstą wydzielinę oznacza, że do wymiotów domieszana jest krew. Wymioty z krwią mogą być

hKexDsh.